por amarxedotempo | Dic 26, 2014 | Marxe
Estiven lendo nunha revista noruega unha reportaxe sobre o problema de Eva Sannum, a rapaza daquel país que tantos comentarios suscitou aquí pola súa relación co herdeiro da coroa española. En xeral, as persoas interrogadas, de todas as clases e condicións sociais e culturais, amosaban a súa perplexidade, cando non a súa incapacidade para entender os motivos do conflicto. Para algúns dos entrevistados, as explicacións serían de tipo relixioso; outros aínda se acordaban de Franco e a súa herencia; non faltaban os que pensaban que se trataba dunha manobra política. Finalmente, dous ou tres confesaban que non lles importaba.
Coñezo bastante ben ós noruegos. Figuran entre as mellores xentes que teño atopado na miña vida: educados, respectuosos coa vida dos demais, con escasos prexuízos, abertos. O espectáculo do herdeiro da coroa casando cunha nai solteira, que aquí provocou tantos escándalos, aceptárono con normalidade. Da mesma maneira que aceptan a monarquía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 24, 2014 | Marxe
Había un señor na miña vila que falaba en prosa literaria. Quero dicir que escollía as frases e as palabras cun coidado tan grande que prefería dicir “túnido” en vez de “atún” e “colixir” en vez de “deducir”. Nunha ocasión, mentres suaba a mares, pois era gordo, escoiteille unha frase fantástica: “En el estío arrecia la furia de Febo”. Supoño que quería dicir que no verán vai moita calor. Era un exemplo daquilo que conta Antonio Machado, cando o profesor Mairena lle pide a un alumno que poña en linguaxe normal a frase “los eventos consuetudinarios que acontecen en la rúa” e o rapaz escribe “lo que pasa en la calle”.
Xente desta, que fala en bonito, hai bastante. Arturo Lezcano e mais eu tiñamos un amigo en Ourense que nos citaba en calquera parte da cidade “al filo de las siete” e que un día nos dixo que o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 23, 2014 | Marxe
Unha palabra castelá que boto de menos en galego é “granuja”. Calquera das moitas que a poden traducir dunha forma aproximada carecen da contundencia expresiva daquela, que reflicte dunha forma rotunda e clarísima a golfería moral dos individuos aos cales se lles aplica. Substituíla por “pícaro” ou “pillabán”, para poñer dous exemplos, non resulta satisfactorio, quizais porque estas últimas teñen tamén un sentido benévolo, de indulxencia ou simpatía, que pode acabar disimulando a cochambre da que se fala.
Hai uns poucos días, lendo nunha revista o artigo dun tramposo, andei buscando na cabeza a palabra que definira a súa impostura. Todas cantas se me ocorreron eran demasiado serias, incluso graves, extraídas dunha tradición gloriosa da decencia que non cadraba co carácter perralleiro e roñoso da actitude do articulista.
A mugre consistía en roubar a moral toda para un e deixar aos demais en pelota, esa postura que de xeito automático … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 22, 2014 | Marxe
Desde hai unha tempada, cada vez que nesta columna escribín unha cantidade expresada en pesetas, aparecía entre paréntese a equivalencia en euros. Como eu non puxen nunca tal cousa, supoño que o facían na redacción de maneira automática, quizais como norma para ir habituando ós lectores a esta nova realidade, agora inminente. Foi o que sucedeu no artigo de onte. A propósito dese asunto, pola mañá recibín varias chamadas de algúns amigos, que me recordaron que a bolsa de euros que estes días venden nos bancos, á cal aludía na miña columna, non costa 333 pesetas, como eu dicía, senón dúas mil.
Ó principio non souben qué responder porque non entendía a razón de ter escrito nada ó respecto. Quero dicir que recordaba que en ningún momento me tiña referido ó prezo da bolsa e que, por outra parte, caso de facelo, sabía moi ben que se trataba de dúas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 21, 2014 | Marxe
Faláronme onte dun señor de Santiago que ten a graza de facer rir aos seus contrarios como remedio para saír airoso das situacións máis comprometidas. Nunha ocasión, ao ser sorprendido pola policía sen permiso de conducir, pediu autorización aos axentes e púxose a facer unha necesidade menor á beira da estrada, colocando antes de maneira estratéxica a aqueles dous señores coa finalidade de que o tapasen e non dar así un escándalo aos automobilistas que pasasen. O do escándalo, dicíalles con cara de pena, dependía dunha característica que non se atrevía a confesar, pregándolles, polo tanto, que se mantivesen de costas e non mirasen tampouco eles.
Este truco non é novo. Recordo ter lido, agora non me acordo en que autor, a historia dun médico inglés do século pasado que, retado a desafío con pistola por unha cuestión de ofensas, acudiu ao campo do honor completamente espido, co argumento de … Seguir leyendo
