Unha vez, cando atravesaba nun paso de peóns, en Nova York, xusto diante do Hotel Plaza, un coche meteu tanto o morro dentro da zona do meu dereito que me deu un golpiño nunha perna. Aínda que non sufrín dano de ningún tipo, a non ser o enfado correspondente, agrandado ademais pola circunstancia de saberme cheo de razón, mirei ao incivil con cara de reproche para afearlle a conduta. Era un negro enorme e barrigán, de bigotes de foca e pelo ensortellado. Fíxose moi ben o despistado.
Situacións semellantes vivinas despois varias veces naquela cidade, ata o punto de que cheguei á conclusión de que ese é un hábito frecuente nalgúns condutores de por alá. Cando descubrín que case todos os que obraban daquela maneira eran negros, pasoume pola cabeza un pensamento repugnante como un verme.
Onte sucedeume exactamente o mesmo, pero aquí, na nosa terra, quizais a consecuencia dos líos de tráfico que se arman estes días coa chuvia. Tamén nesta ocasión, a razón, debuxada en forma de boneco verde, estaba do meu lado. De xeito instintivo, como fixera en Nova York, utilicei os ollos contra o infractor. Naturalmente non era negro, senón branco, ben vestido, delgado e con aspecto elegante. Acelerou o coche, pasou a todo correr e chamoume parvo. Fíxome un favor: xa non teño o verme dentro da cabeza.
Esta columna publicouse orixinalmente o 31 de decembro de 1995.