La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Faláronme onte dun señor de Santiago que ten a graza de facer rir aos seus contrarios como remedio para saír airoso das situacións máis comprometidas. Nunha ocasión, ao ser  sorprendido pola policía sen permiso de conducir, pediu autorización aos axentes e púxose a facer unha necesidade menor á beira da estrada, colocando antes de maneira estratéxica a aqueles dous señores coa finalidade de que o tapasen e non dar así un escándalo aos automobilistas que pasasen. O do escándalo, dicíalles con cara de pena, dependía dunha característica que non se atrevía a confesar, pregándolles, polo tanto, que se mantivesen de costas e non mirasen tampouco eles.

Este truco non é novo. Recordo ter lido, agora non me acordo en que autor, a historia dun médico inglés do século pasado que, retado a desafío con pistola por unha cuestión de ofensas, acudiu ao campo do honor completamente espido, co argumento de que tiña medo de que, se unha bala lle atravesaba a roupa, puidese coller unha infección. O opoñente, con aquel entroido diante, foi incapaz de pelexar.

Na miña vila de Xinzo de Limia había tamén un señor pequeno e simpático, moi enxeñoso, que ás veces fería a xente con comentarios tan graciosos como cheos de veleno. Nunha destas, tivo problemas cun carpinteiro grande e forte, con fama de invencible. No momento en que este lle pediu que saíse fóra do café onde se atopaban para dirimir o asunto a labazadas, o mingurrias respondeulle que el non tiña forza, senón simpatía, e que polo tanto o desafíaba a chistes, non a pescozóns. Gañoulle porque o fixo rir e evitou o desastre. Sempre que o lembro non sei se admirar máis a intelixencia do ladilla ou a bondade do mangallón.

Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de decembro de 1997.