La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Condutas e condutores

Unha vez, cando atravesaba nun paso de peóns, en Nova York, xusto diante do Hotel Plaza, un coche meteu tanto o morro dentro da zona do meu dereito que me deu un golpiño nunha perna. Aínda que non sufrín dano de ningún tipo, a non ser o enfado correspondente, agrandado ademais pola circunstancia de saberme cheo de razón, mirei ao incivil con cara de reproche para afearlle a conduta. Era un negro enorme e barrigán,  de bigotes de foca e pelo ensortellado. Fíxose moi ben o despistado.

Situacións semellantes vivinas despois varias veces naquela cidade, ata o punto de que cheguei á conclusión de que ese é un hábito frecuente nalgúns condutores de por alá. Cando descubrín que case todos os que obraban daquela maneira eran negros, pasoume pola cabeza un pensamento repugnante como un verme.

Onte sucedeume exactamente o mesmo, pero aquí, na nosa terra, quizais a consecuencia dos … Seguir leyendo

Un sabio

O luns falei aquí do último Tsar e das paixóns que aínda provoca en Rusia, máis de setenta anos despois da súa morte. O certo é que unha porcentaxe non pequena de rusos, sobre todo entre a xente maior, verían con bos ollos a restauración da dinastía, algo que, polo de agora, non parece posible. O único seguro é que para dentro de dous anos, a Igrexa Ortodoxa vai proceder á canonización de Nicolás II, a quen considera santo, a pesar dos moitos pecados que cometeu como gobernante. Todo depende do punto de vista. Se un se fixa nos seus diarios, por exemplo, resulta difícil non pensar que era boa persoa.

No caso improbable de que os rusos volvesen á monarquía, o herdeiro directo dos Romanov sería o último Gran Duque Vladímir, que vive en Londres. Este señor, polo menos no ano 1991, estaba completamente convencido de que ía ser … Seguir leyendo

O tiro pola culata

Don Pío Baroja dicía de si mesmo que era un home rabioso. Nada máis inexacto. Acaeríalle mellor dicir que era algo roñeta. Esa é a imaxe que transmitiron del as persoas que o coñeceron. Non recordo quen contou aquela historia de que, durante unha tempada, ao chegar as oito da noite, acendía a radio, co volume tan baixo que só el o podía escoitar, arrimaba a orella ao aparato e logo apagaba de novo, sen máis. Un día, alguén quixo saber a razón daquel raro proceder e preguntoulle a que se debía aquela especie de rito. Don Pío, coa calma que nunca perdía, debuxando un sorriso malicioso, respondeu: “Es muy divertido. Todos los días, a las ocho, dicen: ‘Van a escuchar ustedes una charla de don Pedro Mourlane Michelena’. Y yo digo: ¡Que te lo crees tú! Y apago”.

Así non se comporta un home rabioso, senón un chinche. Ou … Seguir leyendo

A reliquia

Nalgunha ocasión falei aquí dunha reliquia de San Antonio María Claret que tiña eu na miña casa. Era un cacho da súa sotana, metido nun relicario que consistía nunha cruz cunha portiña detrás da cal se gardaba aquel recordo. Foi regalo dun parente meu arcebispo, que non avó, como dixeron o outro día en Segovia, sucesor do santo na diocese de Santiago de Cuba. Por certo que, tal como teño contado, este prelado galego salvou a vida de Fidel Castro cando este asaltou o cuartel de Moncada. Oínllo contar na casa dos meus pais. O propio Fidel o recoñecería publicamente no discurso “La Historia me absolverá”.

Pois ben, esa reliquia, que foi motivo de fascinación permanente para min durante a infancia, acabo de perdela. O sábado pola tarde, despois de xantar, quíxenlla amosar a un rapaz que vén pola casa e que se está preparando en Salamanca para ser misioneiro … Seguir leyendo

Perseverante

De todos os antifranquistas que coñecín nos anos da ditadura, o máis entusiasta, optimista e perseverante foi sen dúbida don Edmundo Estévez, aquel ourensán contertulio de Baroja a quen me referín hai unas días. Era tal o odio que sentía polo xeneral, que lle estaba botando sempre a maldición do xitano. Eu recórdoo no Café Miño, ó iniciar cada ano as vacacións, dándonos o último parte da novidades sobre a saúdo do Xefe do Estado. Dicía que se trataba de noticias ben fundadas que circulaban pola tertulias máis serias de Madrid.

Nada máis baixar do tren, cun pé no estribo, puña a man diante da boca para falar de medio lado e dicía con voz de conspirador triunfante: «¡o mozo queda servido!». E despois de observar con satisfacción a expectación creada, engadía: «¡Un cáncer de pancreas, que non o salva nin Deus Noso Señor en persoa que baixe a exercer … Seguir leyendo