Unha vez, en Lisboa, cando ía desde A Baixa cara ao Chiado, vin un home vello, mal vestido e roto, que tocaba o saxofón cunha tristeza de mil corazóns desgraciados. Era unha excepción. En xeral, estes músicos pobres tocan bastante mal. Neste último verán, por exemplo, estando en Nova York, sempre que pasaba pola enorme estación de metro da Rúa 42, atopaba un señor duns sesenta anos, gordiño e de pelo branco, vestido cun xersei ruín, moi gastado nos cóbados e escaso na cintura, que tocaba a harmónica tan horriblemente mal que non me explico como non se enfadaba consigo mesmo. Deume a impresión de que sacaba moi pouquiños cartos.
Non lonxe deste home, nos mesmos corredores daquela estación, tiña praza fixa outro músico ambulante. Tocaba o violín peor aínda que o seu colega tocaba a harmónica. Rascaba o arco contra as cordas nun fun-fún monótono e repetitivo, sen graza nin xeito de ningunha clase, igual que se batese cunha culler contra unha cazola ou contra un caldeiro. Tampouco tiña moito diñeiro na caixa das esmolas.
Onte pola mañá vin na Coruña un músico da mesma especie. Este, ademais de tocar un instrumento, cantaba. E cantaba fatal. O estoxo que tiña no chan como depósito para recoller as esmolas dos transeúntes, estaba baleiro, cunha cantidade inferior a cen pesetas. Parece que a xente só está disposta a dar diñeiro a cambio dun pouco de talento, comparando os pobres de pedir con artistas. Aínda que supoño que unha cousa tan absurda e incomprensible como a pobreza non ten nada que ver con Deus, eu atreveríame a solicitar que, no caso de que sexa imposible que non haxa pobres, polo menos que nazan todos co dereito a saber cantar.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de novembro de 1998.