Calquera de nós, abandonados no medio da natureza, seguro que acabariamos como aquel neno de Ourense que un día apareceu no monte, coa melena pola cintura, as uñas longas e duras, igual que se fosen dunha aguia, e a mirada perdida. Na prensa deseguida o bautizaron co nome de O Neno Lobo porque en vez de falar, o pobre emitía uns sons parecidos a un ouveo. Eu vino un día debaixo dos soportais da praza maior, medio escondido detrás dun pilar, crucei os meus ollos cos del e fuxín correndo, tanto medo me deu.
Non sei que sería daquel infeliz. Alguén que o tratou bastantes anos despois díxome que tardou moito tempo en aprender a comer, a vestirse e a falar, pero que nunca chegou a perder aquela desconfianza esquiva que lle daba un aire permanente de animal en garda, como se aínda temese que lle fosen arrebatar a comida ou que o fosen atacar a dentadas.
Como este rapaz, ademais de seres humanos, todos somos bichos. Só a cultura dos grandes preceptos humanistas, especialmente aquel que di que hai que respectar aos demais, consegue borrar en nós o animal salvaxe que levamos dentro. Estes días, unha grea de lobos feroces e famentos anda solta pola rúa. Son os que escriben nas paredes, sabe Deus con que esforzo neuronal para trazar tan poucas letras, “Lucrecia, jódete”, ou os que collen unha pistola e apuntan sen misericordia ao corazón e á cabeza dos estranxeiros pobres.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de novembro de 1992.