Hai anos pasei uns días en Berlín, vivindo nunha casa ao pé do muro. Desde a fiestra do meu cuarto, onde se vían as marcas de varios impactos de bala, podía observar con toda comodidade o lado de alá. Nada que chamase a atención: un campo agradado, varias barreiras de aramio e un pobre can que ía e viña atado a unha cadea e que pasaba o día ventando non sei que. De cando en vez a severidade uniformada duns poucos policías recorría un pequeno camiño que se perdía na masa espesa e verde dun bosque próximo.
O resto estaba dentro da casa: unha rapaza que tiña a mitade da familia do outro lado e que non se resignaba a perder en vida o que máis amaba deste mundo. A aboa quedara de parte de alá e contaba os días, as semanas, os meses e os anos que lle quedaban para cumprir a idade á cal as autoridades do seu país lle permitirían viaxar a Berlín onde habitaba a súa neta. Ás veces, chegaban noticias que, con frecuencia, fosen boas ou malas, non facían máis que aumentar a pena moura da separación. Mentres, arreglábanse cun espello.
A eso das sete da tarde, cada día, a miña amiga collía un espello e mandaba sinais en dirección a u grupo de casiñas de pranta baixa que un dedo entusiasmado e optimisma trataba inutilmente de identificar para min. Esperando contnestación describíame o cuarto da aboa, a cor das cortinas, o butacón azul ao pé da ventá, unha caixiña de latón coas cousas da costura… Ás veces, dicía que se reflexaba no aire o fulgor dunha resposta que eu nunca vin. Era a ilusión de cada tarde. A cativa esperanza de ver brillar un espello. Ó final, como era lóxico, o muro rompeu.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de novembro de 1989.