Hai unha frase que todo afeccionado ao jazz coñece ben: “Sexa xeneroso ou será un cadáver”. A lenda asegura que foi dirixida por un dos donos do famoso Cotton Club de Nova York ao xerente dun negocio rival que tiña atado por un contrato a Duke Ellington, a quen impedía que puidese actuar naquel mítico local de Harlem. Fosen pronunciadas ou non esas palabras, tanto ten, o caso é que xa forman parte da historia musical do século e que traducen bastante ben o ambiante en que naceu e se desenvolveu a música de jazz.
O Cotton Club, no que tocaron algúns dos mellores intérpretes antes da Segunda Guerra Mundial, pertencía entón a Owney Madden, un gánster de ollos azuis e bos modais, suave no trato e con voz de nena, pero capaz de meterlle un tiro entre os ollos sen piedade a quen se atrevese a cruzarse imprudentemente no seu camiño.
Foi el quen contratou tamén a Cab Calloway, que morreu o venres pasado en Delaware, nos Estados Unidos, cando estaba a punto de cumprir oitenta e sete anos de idade. Aínda sendo un dos grandes, non foi dos primeiros, pero ten xa un lugar merecido na historia do jazz por algunhas das súas cancións. Sobreviviu, quen o diría, ao seu amigo Dizzy Gillespie, máis novo ca el e que nunha ocasión lle meteu unha navallada na barriga. Alguén dixo que debeu morrer entón, para que todo casase mellor. Seguro que el non pensaba así.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de novembro de 1994.