Hai un par de días atopeime na rúa cun deses homes estatua, coa cara pintada de branco, que ultimamente se atopan con tanta frecuencia facendo o seu número ao aire libre para conseguir un pouco diñeiro. Estaba subido no alto dun caixón e parecía de pedra, cos movementos do corpo conxelados. Chamoume tanto a atención que me detiven a observalo discretamente desde lonxe. Por non mover, non movía as pálpebras nin os ollos e a respiración debía facela aos pouquiños, como se tivese pulmóns de paxaro.
A pesar de que non pasaba case ninguén pola rúa a aquela hora, o home seguía imperturbable no seu sitio, transformado en mármore. Decateime de que aquela quietude absoluta non só me sorprendía a min, porque pronto vin unha señora que se detiña tamén a mirar con cara de asombro, aínda que máis preto do mimo.
Pronto fomos varios os miróns, incluídos dous negros enormes, delgados e fortes, con cara de deportistas importantes. O caso é que ao cabo dalgún tempo, a señora adiantouse, sacou unhas moedas do bolso e depositounas no prato que o home tiña diante. De súpeto, empezou un barullo de asubíos impoñente, como unha orquestra enlouquecida que rompe a tocar: o artista que daba as grazas. Ao instante, saímos todos correndo. Supoño que a el lle gusta así, pero se non cambia o sistema, penso que vai perder moitos cartos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de novembro de 1995.