La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Recordando a ese fotógrafo do que falei onte, que metía os clientes nunha cuba de viño para sacalos de medio corpo, veume á cabeza a lembranza dun colega seu da miña vila que pintaba as fotos a man, cando non existía a fotografía en color. Eu teño unha. Estamos nela uns amigos de bacharelato, alá polos anos cincuenta. O curioso foi que un rapaz que se chamaba Tito, que tiña un brazo escaiolado, saíu con tres brazos na foto, pois o retratista ignoroulle o membro fracturado, que apenas se vía, e adxudicoulle un dos meus.

Eu nunca entendín de que vivía aquel home, nunha época na que, como dicía un panadeiro da miña vila, ata as formigas pasaban fame. O fotógrafo era un home alto e calvo, de aspecto quixotesco, que paseaba moito. Dábame a impresión de que a xente o tomaba un pouco de coña, como se aquela non fose unha profesión seria.

Persoalmente, desde que me quitou un brazo para pintarllo a alguén que xa tiña dous, tíveno por un chafalleiro. Bastantes anos despois, cando eu xa rematara a carreira, coincidín con el nun xurado para outorgar un premio de fotografía. Durante a reunión, ninguén lle fixo moito caso. Cando saímos, camiñamos xuntos un bo anaco de tempo, por coincidencia, xusto ata a súa casa. Diante das fotos de vodas que tiña no escaparate, díxome sorrindo: “Todo isto é basura. As miñas fotos verdadeiras están no corazón”.

Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de novembro de 1997.