No ano 1974 morría en Buenos Aires un personaxe fascinante, a escritora española María Lejárraga. Estaba a punto de cumprir os cen anos de idade e aínda conservaba a intelixencia e o humor que sempre deslumbraron a cantos a trataron, incluídos Falla e Juan Ramón Jiménez. Falando da situación política da Arxentina, dicía que a pesar de todas as calamidades, comer aínda se comía, porque cada vez que un arxentino dá un suspiro, fai unha vaca, e cada vez que unha arxentina deixa caer unha bágoa, nace un repolo.
Durante toda a súa vida, María Lejárraga escribiu na sombra os libros que firmaba o seu home, Gregorio Martínez Sierra. Non só as obras teatrais, polas cales el saía a recibir os aplausos desde o escenario ao final das representacións, senón as conferencias que daba, os artigos que publicaba e as cartas que remitía.
Aquel zascandil chegou a soñar incluso co Premio Nobel de literatura, el, que era incapaz de redactar unha instancia. Por riba, liouse coa actriz Catalina Bárcena, unha muller agresiva e vulgar, e abandonou a María. A escritora, que saíu deputada socialista por Granada na República, nunca desvelou o segredo de quen escribía os libros, que por outra parte sabía moita xente. Ela é tamén a autora de Canción de cuna, da que tanto se fala estes días e que os periódicos aínda seguen atribuíndo a Gregorio Martínez Sierra.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de novembro de 1994.