La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Pouco humano

De todo canto se está dicindo e escribindo sobre Franco nestes días, dedúcese que era unha figura pouco humana, sen sentido do humor, bastante cruel. Resultaría moi difícil imaxinalo facendo o pallaso diante dunha cámara de cine, ensaiando pasos de baile deliberadamente cómicos ou sacándolle a lingua ao obxectivo, como Hitler. Anda por aí unha cinta na que se pode ver ao Führer en tal actitude, o cal non lle resta un pelo á súa condición de monstro, pero convérteo tamén nun ser humano como os demais, polo menos naquela ocasión.

Tampouco podería ninguén imaxinar a Franco metido en líos de saias, como outros ditadores. As rapazas coas que saíu, entre elas unha señora de Ourense que eu coñecín, descríbeno como un individuo correcto, frío e aburrido, deses que xogan ao parchís en familia os domingos pola tarde. Nada que se poida comparar, por exemplo, coa golfería de Benito Mussolini, … Seguir leyendo

Un auténtico misterio

Nos Estados Unidos existe desde hai pouco tempo unha asociación, da que forman parte físicos, matemáticos e homes de ciencia en xeral, preocupados por un fenómeno novo de tipo inexplicable. Todos eles teñen a experiencia de recibir mensaxes nas pantallas dos seus ordenadores sen que poidan entender a súa orixe. Non se trata dunha broma. O que pretenden agora é atopar as causas dun fenómeno que, se fose verdadeiramente misterioso, carecería de explicación. En caso contrario, será calquera bobada.

O que chama a atención é o tipo das mensaxes recibidas. Un físico de Boston, por exemplo, atopou unha frase que dicía: “Coida o catarro, que nos próximos días vai facer máis frío”.  Outros colegas contaron cousas parecidas, é dicir, saúdos ou palabras interesándose pola familia. Todo sempre nun ton amable e positivo.

Nunha revista que trata deste asunto, lin un artigo no que o autor, un tal Richard W. Biggs, … Seguir leyendo

Sorpresas do corazón

Tiven un profesor nos meus tempos de estudante de bacharelato que era un home elegante e educado, extremadamente respectuoso cos alumnos, co cal cheguei a manter, cando eu xa rematara a miña carreira, unha amizade que por desgraza durou pouco porque el morreu deseguida. Un día, aquel señor tranquilo e bondadoso descubriume para a miña sorpresa que en calquera corazón, aínda no máis ecuánime, pode aniñar a serpe velenosa do odio máis terrible. Díxome que lle desexaba a morte a un home.

Estouno vendo, sentado nunha terraza, un día espléndido de sol, cando a alegría que se sentía na rúa invitaba á paz, unha sensación que ademais transmitía sempre aquel cabaleiro dunha maneira natural. Nun instante, cando me librei do desconcerto que me causou, intuín que horror pode albergar incluso unha alma nobre.

Onte mesmo chamei por teléfono a un amigo, unha persoa a quen sempre considerei pouco dada ás … Seguir leyendo

Músicos

Unha vez, en Lisboa, cando ía desde A Baixa cara ao Chiado, vin un home vello, mal vestido e roto, que tocaba o saxofón cunha tristeza de mil corazóns desgraciados. Era unha excepción. En xeral, estes músicos pobres tocan bastante mal. Neste último verán, por exemplo, estando en Nova York, sempre que pasaba pola enorme estación de metro da Rúa 42, atopaba un señor duns sesenta anos, gordiño e de pelo branco, vestido cun xersei ruín, moi gastado nos cóbados e escaso na cintura, que tocaba a harmónica tan horriblemente mal que non me explico como non se enfadaba consigo mesmo. Deume a impresión de que sacaba moi pouquiños cartos.

Non lonxe deste home, nos mesmos corredores daquela estación, tiña praza fixa outro músico  ambulante. Tocaba o violín peor aínda que o seu colega tocaba a harmónica. Rascaba o arco contra as cordas nun fun-fún monótono e repetitivo, sen graza … Seguir leyendo

Aqueles refrescos

Se non fose porque onte, ao falar das cheas que había en Xinzo antes de que desecasen a Lagoa de Antela, me acordei dalgunhas persoas da miña infancia, tería practicamente  esquecidos os Refrescos Lola. Sen embargo, déronme non poucas alegrías de pequeno, por máis que non fosen outra cousa que auga gaseada en plan bravo e polvos de cores, uns de limón esvaído e outros de laranxa rabiosa. O que pasa é que daquela aínda non entraran no mercado español as grandes marcas internacionais, que seguramente estaban feitas do mesmo xeito, con auga e pos, pero con química avanzada, moi diferente da propia do país, que non debía pasar moito da gaseosa con boliche e da moi querida botella de sifón.

Esta señora Lola, que lle daba nome ao citado refresco perralla, era unha boa muller, seria e traballadora, pero que tiña a particularidade de falar como se estivese chorando, … Seguir leyendo