La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O domingo pola mañá, mentres durmía, a iso das oito, espertoume un resplandor intenso que converteu o dormitorio nunha especie de incendio, coma se un monstro xigantesco chiscase un ollo espantoso e deixase saír un facho repentino de lume. A continuación o ceo enteiro caeu en picado sobre o val, igualiño que se a Deus se lle derrubase o mundo: foi o trono máis grande que escoitei na miña vida. Logo empezou a chover como debía chover cando aínda non había xente nin animaliños na terra, non a pingas, senón a ríos e a mares, todo xunto. Así empezou para min o día. Unha sorte, porque me evitou que os primeiros pensamentos do domingo fosen melancólicos. Penseino. Despois de todo, aínda me quedaban moitas horas por diante.

Entón baixei ao comedor, preparei un almorzo, máis por costume que por saciar un apetito que non tiña, e púxenme a ler os periódicos. Nese momento empezou a funcionar o teléfono: amigos, amigos e amigos. Unha marabilla. Entón xa me decatei de que non ía facer outra cousa que contestar as chamadas, eu que tiña decidido a noite anterior que ía dedicar o día a escribir.

A pesar de todo, interrompido cada pouco, conseguín inicar unha novela que hai tempo me andaba fervendo na cabeza: a historia dunha rapaza nova e bonita, intelixente e de alma grande, que se parece moito a unha amiga miña. Conseguín escribir unhas cinco páxinas. Foi coma se me desen valium ou algo semellante. Linllas pola tarde ao amigo a quen lle leo sempre as miñas cousas, compañeiro leal que nunca me engana e que ten ademais un excelente gusto literario, e aprobounas. Díxome: “Se segues así, sairache unha fermosa novela de amor”. Supoño que os médicos non me dirán que non podo facer estas cousas.

Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de outubro de 1999.