Pasei un par de horas fascinado no comedor dun restaurante. Na mesa máis próxima á que ocupabamos un grupo de amigos, estaba un home pequeno e delgado esperando alguén. Vestía de gris escuro, planchado e impecable, correctísimo de roupa, coas colores perfectamente combinadas, aínda que quizais demasiado cargado de ouro para ser elegante: un par de aneis empedrados na man dereita, unha cadea maziza no pulso do mesmo lado e un reloxo grande e gordo no outro.
Pareceume un home triste. Dúas ou tres veces cruzamos a mirada sen querer e durante eses poucos segundos puiden ver uns ollos melancólicos e apagados, máis volcados cara á fondura íntima do espírito que cara ao mundo exterior que o rodeaba. Daba a impresión de ser un individuo débil e atormentado.
Ata que chegou a persoa que agardaba: un barrigán esbragolado. Saudáronse, pediron o xantar e todo cambiou de repente. O pequeno e triste tiña unha voz de tumba que atronaba, ao contrario do barrigudo, que falaba con voz de grilo. En punto de comer, igual: comellón o delgado; mixiricas, o gordo. Durante dúas horas todo foi ao revés. Só o diñeiro, esa verdade absoluta, puxo as cousas no seu sitio. Á hora de pagar, o virulillas ensumiuse na cadeira e desapareceu. Por suposto, pagou o grande.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de outubro de 1993.