O meu pai, que era un home moi tranquilo e que raramente perdía a calma por nada, era ao mesmo tempo unha persoa dunha gran valentía e de moita coraxe. Un día, non obstante, vino completamente demudado e nervioso e branco por culpa dun rato. Estabamos en Sabucedo, alá polos anos cincuenta, sendo eu rapaz, falando na adega da casa, todos contentos, con outras persoas da familia. De pronto, el púxose a correr dun lado para outro, diante do pasmo de todos os presentes, que non sabían que lle pasaba.
Tardamos en sabelo ata que nos dixo, aínda pálido polo susto, que un rato lle subira pola perna arriba, por dentro dos pantalóns. Desde entón, cando vexo un rato, e aquí na aldea vense bastantes e con moita frecuencia, non podo reprimir a sensación de que me vai facer o mesmo que aquel colega da súa especie lle fixo ao meu pai. Só o sentido do ridículo me impide subirme no alto dunha cadeira, pero ese pensamento cómico e case instintivo xa me pasou varias veces pola cabeza en circunstancias semellantes.
De momento, resistín. Onte pola noite, cando todo o mundo durmía, quedei só no salón lendo un pouco. Lía un libro sobre o holocausto, duro e fascinante. De súpeto, nunha esquina da cheminea, apareceu un rato, tranquilo e descarado, observando. Para o caso, foi coma se aparecese o lobo, máis ou menos. Eu empezaba a notar ese arreguizo frío que se sente no corpo en situacións de medo, cando xurdiu coma un lóstrego, ignoro de que parte da casa, o gato Samuel. Botouse ao intruso como unha centella, aínda que non conseguiu máis que espantalo. O que sentín debe parecerse moito ao que experimenta un home só diante dun tigre e aparece un heroe para salvalo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de outubro de 1998.