O xoves estaba invitado a cear en Madrid con Carlos Fuentes. Os organizadores da reunión, na que nos xuntamos un pequeno grupo de amigos, pensaban que podiamos celebrar a concesión do Premio Nobel de Literatura ao novelista mexicano, un dos candidatos que máis soaban xunto co portugués José Saramago. Eu era escéptico, pois teño a impresión de que nunca gañan os escritores que ocupan o primeiro lugar nas quinielas que se fan nas vésperas do fallo. Finalmente, como todo o mundo sabe, o galardón foi para Dario Fo.
Non sei que pensaría o propio Fuentes, pero a verdade é que non se vía contrariado. Estivo contento e divertido. Pareceume que quen máis o sentiu foi o corresponsal do New York Times para Europa, que se sentaba ao meu lado e que se desprazou desde París só para estar no lugar apropiado, caso de acertar. Fallou.
Pola contra, Dario Fo non contaba con ningún periodista importante que o seguise, tanto que foi avisado por un automobilista que o sorprendeu conducindo na autoestrada de Florencia, con cara de despiste. Como nese momento daban a noticia pola radio, o home escribiu en letras grandes o que acababa de escoitar e amosoulle o cartel ao interesado a través do cristal. Puido provocar un accidente. Se non ocorreu, foi porque en Italia a vida é un milagre continuo, desde a política ata a literatura. Incluído o propio Dario Fo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de outubro de 1997.