La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Os reis católicos no retrete

O sábado, durante unha cea de amigos, o anfitrión, despois do primeiro café e co fume dos puros impregnando de aroma cubano o ambiente do salón, sacou un libro dun estante e leunos en voz alta unha historia que lle parecía divertida. Trataba dun frade español do século XV, non recordo agora o seu nome, que era tan estimado polos Reis Católicos que estes o recibían a calquera hora na intimidade do seu palacio, aínda que os reis se atopasen no retrete, pois mesmo entón o invitaban a sentarse ao seu lado.

Despois da lectura, falouse tamén de Luís XIV, de quen algún dos asistentes recordou que recibía no mesmo lugar, en plena función, mentres que os invitados facían exclamacións admirativas polo perfume que lles chegaba, dándolle deste xeito a un acto humano e vulgar unha dignidade real da que carecía.

Non sei o fundamento que ten a historia de … Seguir leyendo

Ser prudente

O outro día escoitei na radio un médico de Bilbao que contou a historia dunha paciente que se lle presentou na consulta cun problema inesperado: dixo que tiña vento na cabeza. Pola explicación, non se trataba dunha metáfora destinada a describir unha sensación psicolóxica de baleiro, senón da constatación dun feito físico e real. Polo visto, a señora empezaba escoitando un asubío na orella dereita e despois, como atravesándolle o oco do cráneo de parte a parte, un vendaval desatado que saía pola outra orella.

Houbo un momento en que o médico se puxo na actitude de esperar que a paciente, lanzada polo camiño que acababa de emprender, fose engadindo detalles ao seu relato, algo así como dicir que aquel vento furioso lle derrubaba árbores dentro da cabeza ou que tiraba cos postes da luz ou que levantaba os tellados das casas.

Finalmente, todo quedou na afirmación inicial. Despois dunha … Seguir leyendo

Alto da Groba

O sábado, a iso das doce, aproveitando que o tempo non era malo, subín ata o Alto da Groba para dar un paseo e facer unhas fotos. Desde o cumio do monte, as vistas son espléndidas, coa Ramallosa ao pé, Praia América un pouco máis lonxe, logo as illas Cíes á esquerda, e do outro lado os montes de Portugal. Cando vivía o meu pai, con frecuencia subiamos ata alí, e ao chegar á fonte que hai no curuto, sempre dicía o mesmo: primeiro preguntábase en voz alta como podía saír auga a aquela altitude e despois, contemplando a paisaxe, remataba por facer unha reflexión sobre o pouco que somos as persoas. Tan pouco, que el xa desapareceu e os montes, que nin senten nin pensan, aínda han durar milenios.

Onte, ademais da cámara, levei comigo uns prismáticos: sentía curiosidade por ver a miña casa desde alá. Tardei en localizala, … Seguir leyendo

O escritor e a chusma

A primeira vez que coincidín con el nunha reunión, ía vestido cun xerxei de la de angora dunha cor amarela intensa, o cal lle daba unha aparencia de polo acabado de nacer ou quizais de ovo frito a punto de rachar. Adornaba o pescozo coidadosamente cun elegante pano de seda no que aparecían debuxadas en ocre unhas pequenas ferraduras de cabalo e lucía na man esquerda varios aneis de ouro, un deles cunha pedra verde bastante espectacular. Se non fose porque eu sabía que era escritor, podía tomalo por outra cousa calquera.

Pasou a velada facendo comentarios divertidos sobre os colegas que interviñan nos debates. A verdade é que, deixando a unha parte consideracións doutro tipo, poucas veces asistín a un dispendio tan alto de enxeño e nunca, absolutamente nunca, escoitei unha lingua tan malvada, tan perversa e tan diabólica.

O curioso do personaxe é que ten púlpito montado na … Seguir leyendo

Eloxios ponderados

¿Quen non se acorda dos “pelotas”, aqueles pobres homes que aparecían todas as semanas arrastrándose polo chan nas divertidas viñetas da revista La Cordorniz? Alguén me asegurou nunha ocasión que se trataba de tipos reais, escollidos polo debuxante entre a rica fauna que habitaba entón en numerosas dependencias do Estado. Mesmo chegaron a darme o nome dun deles, natural de Ourense, que polas noites acudía a unha residencia oficial a facer de burro na alfombra para os nenos dun mando.

O pelota dáse adoito en terras nas que non medra a liberdade. O poeta e académico José Antonio Bilbao contoume que no seu país, Stroessner chegou a ter a un funcionario ao seu servizo para que lle espantase as moscas da cabeza. Dise que Luís XIV realizaba as súas necesidades maiores nunha especie de púlpito, rodeado de cortesáns que se desfacían en eloxios sobre a delicadeza do perfume.

En … Seguir leyendo