por amarxedotempo | Sep 25, 2014 | Marxe
Non darei moitos datos para que non se identifique o protagonista que, por outra parte, xa morreu. Era avogado de profesión, solteiro e solitario. Contábase del que tiña paixón polos libros feos e as revistas guarras e que viaxaba a Portugal para ver o cine licencioso que daquela aínda non se proxectaba en España. Eu falei con el un par de veces e saquei a conclusión de que non estaba ben da cabeza, por máis que se tratase dun señor intelixente e educado. Polo aspecto, podía pasar por unha persoa normal.
Por casualidade, ou talvez con premeditación aleivosa, un día fíxose coa prenda dunha veciña á cal sorprendeu nun mal transo, en pleno campo. Non se lle ocorreu outra cousa que agardar por aquela muller no portal, exhibindo o trofeo, que prometeu entregar a cambio de algo que non será necesario aclarar moito máis.
A señora suplicoulle que lle devolvese … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 24, 2014 | Marxe
Onte pola tarde, cando volvía do Soho de ver un par de exposicións, unha delas moi interesante de Laurie Anderson, unha artista do círculo de Vito Acconci, parei un momento en Bryant Park para descansar da longa camiñada que, case sen darme conta, acababa de dar. Cando xa estaba sentado, non lonxe de min, a uns catro metros, vin que durmía un mendiño, cousa rara neste sitio.
Atopábase no chan, descalzo, debaixo dun paraugas vello, sen dúbida recollido nun cubo do lixo, e tiña arredor del o que debían de ser as súas propiedades: tres bolsas de plástico vellas, cheas de roupa e obxectos imposibles de identificar, a non ser como pura miseria. Pouco despois, en dirección contraria, pero tamén moi preto do lugar que eu ocupaba, vin un negro nunha postura que nun principio me pareceu propia de alguén que tiña problemas de saúde: estaba de xeonllos, coa cabeza … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 23, 2014 | Marxe
Coñecín varias persoas que estiveron condenadas a morte, dúas das cales seguen gozosamente vivas: o escritor e político vasco Mario Onaindía e o meu paisano Camilo Dios, guerrilleiro despois da Guerra Civil. Outro máis, o Xudas, pastor de ovellas alá nas terras da Limia, morreu hai anos de morte natural. Creo que xa teño contado algunha vez como salvou a vida por simple sentido común: cando o xuíz ditou a súa sentenza fixo un xesto co brazo, como ofrecéndolle unha labazada, e preguntoulle se estaba mal da cabeza.
O sentido común salvou o meu veciño. A lóxica, que é cousa moi diferente, permítelle a un americano gordo, segundo contan os periódicos, ir aprazando a execución que ten decretado un tribunal. Como pesa máis de douscentos quilos, hai o risco de que a corda da forca lle arrinque de raíz a cabeza no momento de colgalo.
A lóxica conducirá tamén a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 22, 2014 | Marxe
Estiven en Madrid para participar nun dos xurados do Premio Nacional de Literatura e aproveitei as horas que me sobraron para facer algúns recados. Mentres ía pola rúa, decateime de que no centro da cidade abundan as pintadas, pero case ningunha de tipo político, a non ser un par delas que dicían: “Malasaña contra el fascismo”. Pola color deume a impresión de que eran resesas, restos quizais dalgún problema con bandas violentas ou algo polo estilo.
A maior parte das pintadas, non obstante, son firmas de aspecto ilexible, parecidas a aquela do rapaz que se fixo famoso pintando un muelle nas paredes de media España. Supoño que esta moda está copiada de Nova York, onde antes, hai uns anos, empezou no metro e acabou pasando despois ás furgonetas de reparto, que se converteron nunha especie de muros ambulantes, o retrato das cales figura agora en libros onde se estuda aquel … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 21, 2014 | Marxe
Acabo de ler nun periódico que o famoso Henry Lee Lucas, condenado a morte hai xa varios anos, aínda vive. A verdade é que eu o daba por morto e sepultado. Como se recordará, este famoso personaxe estivo acusado de máis de mil asasinatos, incluído o da súa propia nai. O que sucede é que un día se demostrou que aquela inmensa carnicería, a máis grande de toda a historia do crime individual, non fora máis que un invento feito por el mesmo para saír na televisión e converterse nunha celebridade.
A patraña empezou cando a policía o acusou de ser o autor de varias mortes ata entón sen resolver e isto espertou a atención dos periódicos e demais medios, que acudían ao cárcere para entrevistar ao monstro. A este pareceulle tan bonito todo aquilo que decidiu seguir adiante. Naturalmente, para conseguilo, tivo que estudar.
Tratábase de facer verosímiles as … Seguir leyendo
