La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte pola tarde, cando volvía do Soho de ver un par de exposicións, unha delas moi interesante de Laurie Anderson, unha artista do círculo de Vito Acconci, parei un momento en Bryant Park para descansar da longa camiñada que, case sen darme conta, acababa de dar. Cando xa estaba sentado, non lonxe de min, a uns catro metros, vin que durmía un mendiño, cousa rara neste sitio.

Atopábase no chan, descalzo, debaixo dun paraugas vello, sen dúbida recollido nun cubo do lixo, e tiña arredor del o que debían de ser as súas propiedades: tres bolsas de plástico vellas, cheas de roupa e obxectos imposibles de identificar, a non ser como pura miseria. Pouco despois, en dirección contraria, pero tamén moi preto do lugar que eu ocupaba, vin un negro nunha postura que nun principio me pareceu propia de alguén que tiña problemas de saúde: estaba de xeonllos, coa cabeza cravada no chan, movéndose para os lados alternativamente, como se lle doese algo. Tirei a conclusión de que podía ser un drogadito ou un borracho.

Non obstante, despois dalgún tempo, decateime de que o home estaba rezando. Pola posición, en dirección sureste, miraba cara á Meca. Botou así unha media hora. Despois ergueuse e sentouse nunha das cadeiras do parque: tiña un aspecto excelente, ben vestido, aínda que con roupa deportiva, duns trinta anos. Pasados algúns minutos, foise, pero ao pasar por diante do mendiño inclinouse cara a el e díxolle algo. Como resposta recibiu o movemento dunha man que parecía significar algo así como “¡Déixame en paz!” Deixouno. Xusto nese mesmo instante,  apareceu a policía para botar o mendiño do parque.

Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de setembro de 1998.