La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Supoño que os rapaces de agora xa non xogan aos pés quietos. Xogábase moito hai anos, cando eu era neno. Polo menos, na miña familia. Acordeime onte, ao falar do piano da casa de Beiro. Naquel salón, onde houbera unha morte por disparos de escopeta, alá a principios de século, pasamos moitas tardes de verán lanzándonos a pelota de esquina a esquina, coa atención ben posta no xogo para que non nos caese da man no momento de acachapala. A graza maior consistía en que xogabamos os pequenos e os maiores.

Ás veces, en vez de facelo no salón, iamos ao cruceiro, unha especie de campo presidido por unha cruz, situado a poucos metros da casa. Con frecuencia, a tarde remataba cunha tirada de moedas á rapañota. Un tío meu, que era o organizador daquela festa, gozaba vendo os nenos envorcados polo chan á caza dun real.

Era tamén el quen mellor tocaba o piano. Cando se sentaba diante do teclado, había que calar, pois púñase moi serio. Adoitaba tocar polas noites, á luz das velas. Eu acordábame do crime que se cometera naquel mesmo lugar, unha historia que lía e relía nun periódico vello gardado na biblioteca, onde se contaba o suceso con todos os detalles. Naturalmente, tiña medo, un sentimento que formaba parte do ambiente e que axudaba a facer máis intensas as emocións. O certo é que se pasaba moi ben. Despois xa veu a televisión.

Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de agosto de 1997.