En xaponés, Akiko significa a rapaza que sorrí. O que sedi sorrir, Akiko Kojima faino de maneira espontánea e seguida, como se estivese condicionada pola alegría do nome que lle puxeron cando naceu. É unha rapaza da cidade de Saporo, que traballa en Toquio, e que acaba de pasar unha tempada en Galicia. Estudou galego co profesor Takekazu Asaka e agora anda polo noso país practicando a lingua que aprendeu e que pronuncia cunha transparencia parecida á que loce no seu nome.
Onte, nun restaurante, Akiko corrixiume con delicadeza dúas ou tres veces por empregar castelanismos inadecuados que ferían o seu pulcro oído de estudante aplicada. Tamén corrixiu a un camareiro que lle chamou licor de “melocotón” ao que ella lle chama licor de pexego. Naturalmente, cando fai estas leves censuras, nunca deixa de sorrir, aínda que tampouco renuncia a deixar as cousas en claro.
Preguntándolle pola súa terra de orixe, Akiko contou algunhas historias divertidas e deu unha información extensa e salpicada de matices, que niso consiste a intelixencia. Falou da modernidade e a tradición, do espírito de traballo, da vida das mulleres, do concepto de débeda e de moito máis. Para rematar, como poñéndolle unha flor a todo canto dixera, explicou que a súa nai exerce unha profesión fascinante, quizais unha das máis fermosas do mundo: é Profesora da Cerimonia do Té.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de agosto de 1992.