No mes de maio, cando estiven en Zürich, fun visitar, tal como contei aquí por aqueles días, a tumba de James Joyce no cemiterio de Fluntern. Permanecín alí un bo anaco de tempo, observando a estatua do escritor feita por Milton Hebald. Nela, o novelista aparece sentado, coas pernas cruzadas e un cigarro na man. Nas inmediacións, hai un parque zoolóxico con toda clase de feras, incluídos os leóns, un animal que fascinaba a Joyce, tanto como aborrecía os cans ou as tronadas, que lle producían terror.
A Joyce non lle gustaban as flores. Esa foi a razón de que por riba da tumba puxesen só unha planta verde, parecida ao mirto. O día da miña visita, collín un cachiño pequeno, case insignificante, que arrinquei con moito coidado. A falta dun sitio mellor para gardala, metina no pasaporte, entre dúas follas, e tróuxena para a casa.
O chegar, estaba completamente esmagada, pero aínda así púxena nun testo e regueina. Se digo a verdade, non me volvín acordar dela. Onte pola tarde, non obstante, buscando un libro, descubrín a reliquia posta na estantería onde a deixara. A miña sorpresa, case emoción, foi comprobar que está verde e preciosa, a pesar de que non lle botei auga en todo o tempo que transcorreu desde entón. Escuso dicir que estou feliz con este cachiño de Joyce na miña biblioteca. Tanto que non sei se cometería un sacrilexio.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de xullo de 1997.