Seguimos de funerais. Primeiro, José Ángel Valente, logo Carmiña Martín Gaite, agora Eladio Cabañero. Moito temo que deste último se falará menos, a pesar de que era un gran poeta. Nacido en Tomelloso, patria fértil en escritores, antes de trasladarse a Madrid, exerceu oficios manuais, entre eles o de albanel, e foi agricultor, traballando desde neno nas viñas do seu avó. Logo entrou como empregado na Biblioteca Nacional e acabou nunha coñecida editorial madrileña. Durante anos foi asiduo das tertulias do Café Gijón.
Hai moito tempo que andaba mal, segundo me informaban os amigos, como o poeta Diego Jesús Jiménez, que o admiraba e o quería. Eu fun lector dos seus versos desde a miña época de estudante en Santiago, cando xunto con Arcadio López-Casanova, recitabamos en voz alta os seus versos. Aínda recordo algúns. Con eles quero rematar esta pequena nota de lembranza: “Ved que el pan es muy amigo de los niños y de los pájaros. Y porque los criminales y los renegados aman el pan y a sus madres”.
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de xullo de 2000.