No artigo de onte dixen que o ceo fora para min, durante os anos da miña infancia, como a festa do santo Antón de Sabucedo. Podería incluír tamén naquela imaxe inocente do Paraíso, as festas do San Benito de Allariz. Foi nelas onde vin por primeira vez na miña vida os xigantes e os cabezudos. Estaba eu na casa do meu tío Faustino, no Portelo, cando chegaron, baixando pola costa empinada da rúa, camiño da praza do concello, uns metros máis alá. Vinos desde o balcón, as súas enormes cabezas de cartón endurecido á altura da miña, bailando alí diante, con aquel baile simple que consistía en dar voltas arredor e pasos adiante e atrás.
Entón aínda non sabía como era posible un milagre como aquel, que nun mundo de xente pequena houbese aqueles exemplares enormes, metade persoas metade bonecos. Faltábame perder esa parte da inocencia. Sucedeu algún tempo despois, cando descubrín a trampa dun home metido debaixo, escondido entre as saias, sudando sen parar e guichando por un buraco en forma de rombo.
Como me ocorrera con outras grandes decepcións da infancia, aquela tamén me doeu. Non obstante, durou pouco. De pronto descubrín que aqueles homes ocultos que movían os corpos desmesurados dos xigantes eran os meus novos heroes. Parecía imposible que houbese alguén no mundo cunha forza tan inmensa. Dese xeito, pasaron a ser os verdadeiros xigantes. De maneira que, a partir de entón, cando eu seguía a comparsa, agardaba que saísen a descansar e mirábaos con admiración. Algunhas veces teño pensado que quizais os bonecos pesaban menos do que eu imaxinaba. Evitarei comprobalo. Non se pode arrasar con todo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de xullo de 1998.