por amarxedotempo | Jun 20, 2014 | Marxe
Pasei unha boa parte da fin de semana traballando de albanel, se non resulta demasiado pretensioso chamarlle así a unhas pequenas chapuzas que andei facendo no xardín. Naturalmente, contei con axuda, pois ignoro todo canto se refire a proporcións entre area e cemento para facer a masa necesaria. Diriamos que me dediquei aos aspectos máis artísticos do asunto, eses que demandan algunhas doses de paciencia, interese polos detalles e uso perfeccionista do moqueiro. Aínda así, o resultado non me pareceu ningunha marabilla, senón todo o contrario, o cal me reafirmou na admiración que sinto pola xente que traballa coas mans.
Cando andaba batendo co cincel nunhas pedras que estorbaban para sacar uns niveis, desfixen sen querer un formigueiro, ou unha parte del. De pronto, por un buraco empezaron a saír moreas de formigas que ao cabo de pouco tempo se transformaban nunha especie de moscas, con ás. Aínda que supoño … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 19, 2014 | Marxe
Onte pola tarde chegamos a Dortmund, en Alemaña. O recibimento na estación foi simpático: unha banda de música tocando e unha rosa, entregada por dúas mozas, para cada un de nós. Logo, en procesión, baixo unha calor abafante, precedidos de varios cómicos que ían subidos no alto de zancos enormes, leváronnos á biblioteca pública, para asistir á primeira recepción. Foi un descanso despois do inferno de Bruxelas, onde presenciamos unha batalla campal dos hooligans ingleses, coas sillas da nosa terraza voando polo aire, mentres a policía cargaba contra os bárbaros, que racharon escaparates e queimaron varios coches.
Noutra parte da cidade, outros colegas aínda o tiveron peor, pois houbo disparos, parece que feitos por un inglés, e fuxiron asustados a refuxiarse no hotel. Pola noite non había apenas un sitio onde tomar algo, a pesar de que a calor invitaba a estar fóra, ao aire libre. Os máis precavidos botaron … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 18, 2014 | Marxe
No pasado mes de marzo, unha velliña británica chamada Thelma Campbell, farta das canalladas que lle facían un grupo de rapazolos pillabáns, reclamou por teléfono a presenza da policía. Non lle faltaba razón: os gamberros petábanlle na porta continuamente e saían correndo, rachábanlle as botellas de leite, ríanse dela e do seu home… Unha tortura insoportable para dous vellos indefensos. O policía que acudiu no seu auxilio colleu a un dos idiotas, agarrouno polas lapelas e largoulle unha labazada.
A prensa e a opinión pública daquel país están agora divididas. Os defensores dos dereitos dos rapaces reclaman a expulsión definitiva do axente que deu a labazada, a quen os xuíces xa lle impuxeron unha multa. Outras persoas, en cambio, consideran que o policía fixo o que tiña que facer e propoñen unha condecoración.
Aínda hai un terceiro grupo, variante burra e primitiva do anterior: como o rapaz do conflito é … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 17, 2014 | Marxe
Hai máis de vinte anos que James Goldsmith, o célebre millonario británico metido agora a político contrario á moeda única, mercou un restaurante de luxo en París. Non o fixo para gañar cartos, senón para dispoñer dun lugar agradable onde comer cada vez que viaxa á capital de Francia, o cal ocorre con frecuencia. Normalmente, utiliza un avión privado que dispón de dous dormitorios, cociña e salón. Aínda que poida parecer unha extravagancia, ese avión queda bastante pequeno para as necesidades do seu propietario.
Por exemplo, nel non colle a familia. Para empezar, Goldsmith ten tres mulleres: a lexítima, que se chama Annabel e reside en Londres, unha antiga secretaria coa que estivo casado e da que se divorciou, Ginette, e unha amante oficial, Laure Boulay de la Meurthe. As dúas últimas viven na mesma casa en París, pero en pisos separados.
En total, Goldsmith é pai de oito fillos, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 16, 2014 | Marxe
Hai anos durante un xantar celebrado en Madrid, o intérprete de Olof Palme para español facía eloxios ponderados do asasinado primeiro ministro sueco. Era tan grande a simpatía que lle inspiraba aquel home que boa parte do tempo que empregou en falar del o fixo cos ollos augados pola emoción. Pouco a pouco, case todos os presentes nos deixamos envolver pola calor humana das súas palabras. Digo que case todos, porque ao meu lado sentaba un vello poeta de barba branca que nun momento da conversa, cando o citado intérprete estaba no cumio da devoción, tocoume o brazo e díxome en ton de confidencia: “Non faga caso. No fondo, Palme era un golfo como todos os políticos”.
Non sei a que golferías se podía referir o meu compañeiro de mesa, pero supoño que a súa delicada alma de poeta sublime debía sentir algún tipo de noxo invencible fronte ao pragmatismo … Seguir leyendo
