La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Lume

Este ano, por primeira vez en moito tempo, non saín na noite de san Xoán para ver arder as cacharelas. Aquí, por onde eu vivo, hainas grandes. Non obstante, a experiencia máis recente, con miles de persoas paseando unhas contra as outras e miles de coches buscando desesperadamente un recuncho de terreo onde aparcar, aconselloume quedar na casa. Confeso que me deu algo de pena, pois esa festa é das que me gustan. Aínda recordo as que se organizaban en Santiago, na praza da Universidade, cando a policía se empeñaba cada ano en impedir o que nunca conseguía: que se queimase a cacharela. Sempre acababa ardendo.

Unha vez, alá polo principio dos sesenta, vin unha velliña, Solita Larramendi, que eu coñecía, tratando de burlar a autoridade, igual que se fose unha estudante de vinte anos, para atizarlle lume ao montón de leña, cartón e caixas vellas que estaban amoreadas no … Seguir leyendo

Inocentes e culpables

Nun curso que pasei en Bilbao, alá polo ano 1969, un día escoitei dicir nun bar, en relación cun atentado que aquela mesma mañá causara a morte dun garda civil, que o morto algo tería feito para merecer aquel castigo. O outro día, con motivo da masacre que os terroristas vascos ocasionaron en Madrid, unha señora maior, ao ver tirada no chan unha nena de oito anos, ferida e mutilada pola explosión, fixo un comentario parecido, aínda que moralmente oposto ao anterior, para resaltar a inocencia evidente da pobre criatura.

Quen teña lido A peste de Albert Camus recordará unha escena moi semellante. O cura Paneloux defende nos seus sermóns a teoría de que a peste que afecta á cidade é un castigo que Deus mandou polos pecados cometidos. O doutor Rieux, agnóstico e humanista, despois de loitar inutilmente para salvarlle a vida a un neno de poucos anos, dille … Seguir leyendo

O terror da comarca

Esta fin de semana andei por terras da Limia, falando cos amigos e descansando. O sábado ceamos nas inmediacións da lagoa de Antela, nun bar próximo ao Penedo, unha aldea na que  se celebra todos os anos a feira do San Mateo, só para cabalos. Foi unha reunión agradable, con longa tertulia, na que un dos comensais, que é granxeiro, contou moitas historias dun famoso delincuente da comarca, un mozo ao que lle deu polo torto e que lle leva feito mil trasnadas aos veciños, sobre todo en cuestión de roubos.

Como tamén lle gusta disparar, unha tarde trouxo ás vellas do lugar saltando dun lado para outro, como se fose un baile, cada vez que se achegaban á súa casa para suplicarlle desde lonxe que se deixase de parvadas e gardase a pistola. Entón botaba unha risotada, tiráballe a un metro das pernas e facíaas fuxir a todo correr.… Seguir leyendo

Unha foto normal

Teño diante de min unha foto de guerra. Tirados sobre o asfalto dunha rúa de Sarajevo, aparecen un home e unha muller mortos polo impacto dunha granada. Non están mutilados. Teñen os brazos abertos, pois ambos compuxeron un xesto moi parecido na hora final: caídos panza arriba, as pernas cruzadas, o rostro volto cara ao ceo e a boca aberta, parecen estar representando eses espectáculos de protesta que ritualmente se celebran nalgunhas cidades de todo o mundo no aniversario da bomba atómica lanzada sobre Hiroshima. O aspecto da roupa, non obstante, indica que non se trata dun xogo e que os protagonistas da foto están mortos.

No medio dos dous hai unha bicicleta con aspecto de antiga. Nela sairían da casa uns minutos antes e irían a algún sitio, probablemente a buscar comida ou cumprir algún recado urxente. Quizais non lles pasou pola cabeza, cando se ergueron pola mañá, que … Seguir leyendo

Visita a Heidelberg

De Tréveris a Heidelberg, onde me atopo agora, hai tres horas de tren. Da estación, case sen tempo para pasar polo hotel, leváronme ata a Universidade. Alí agardaban xa, sentados nos seus sitios, un nutridísimo grupo de alumnos e profesores, todos alemáns, dispostos a escoitar a conferencia que estaba anunciada. Seguírona con atención e despois sometéronme a un longo interrogatorio. Por último, de acordo coa tradición, en vez de aplaudir, bateron cortesmente co puño na mesa.

Sorpréndeme que asista tanta xente a estes actos e que participen con tanto interese no debate. Desde logo, reunir a máis de cincuenta persoas nunha aula en Heidelberg para oír falar a un escritor dun país lonxano e pequeniño, case ignorado, indica unha curiosidade que xa me gustaría a min que fose recíproca.

Claro que no plano das sorpresas, pouco queda que ver. O luns, por exemplo, na cea que me deu o profesor … Seguir leyendo