La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Este ano, por primeira vez en moito tempo, non saín na noite de san Xoán para ver arder as cacharelas. Aquí, por onde eu vivo, hainas grandes. Non obstante, a experiencia máis recente, con miles de persoas paseando unhas contra as outras e miles de coches buscando desesperadamente un recuncho de terreo onde aparcar, aconselloume quedar na casa. Confeso que me deu algo de pena, pois esa festa é das que me gustan. Aínda recordo as que se organizaban en Santiago, na praza da Universidade, cando a policía se empeñaba cada ano en impedir o que nunca conseguía: que se queimase a cacharela. Sempre acababa ardendo.

Unha vez, alá polo principio dos sesenta, vin unha velliña, Solita Larramendi, que eu coñecía, tratando de burlar a autoridade, igual que se fose unha estudante de vinte anos, para atizarlle lume ao montón de leña, cartón e caixas vellas que estaban amoreadas no medio e medio da praza. Actuaba coma un raposo, con disimulo, ata que un dos axentes lle permitiu, mirando para outro lado, que fixese de incendiaria.

O lume fascina a calquera, incluso á xente de orde. Cando eu era neno, os incendios, polo menos no verán, non resultaban raros. Nunca conseguín contemplalos con tristeza, por máis que fose consciente da desgraza que lles caía por riba ás familias ás que lles ardían as casas. Así que non resultará difícil entender que me dese pena non participar este ano, sequera fose como espectador, na noite de san Xoán. Unha pena que se viu agrandada ademais polo feito de que pola ventá do salón me chegaba o arrecendo da acción do lume, inconfundible na noite. Para compensar, regaleime un xeado. Tampouco están nada mal estes pequenos praceres do frío.

Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de xuño de 1998.