No pasado mes de marzo, unha velliña británica chamada Thelma Campbell, farta das canalladas que lle facían un grupo de rapazolos pillabáns, reclamou por teléfono a presenza da policía. Non lle faltaba razón: os gamberros petábanlle na porta continuamente e saían correndo, rachábanlle as botellas de leite, ríanse dela e do seu home… Unha tortura insoportable para dous vellos indefensos. O policía que acudiu no seu auxilio colleu a un dos idiotas, agarrouno polas lapelas e largoulle unha labazada.
A prensa e a opinión pública daquel país están agora divididas. Os defensores dos dereitos dos rapaces reclaman a expulsión definitiva do axente que deu a labazada, a quen os xuíces xa lle impuxeron unha multa. Outras persoas, en cambio, consideran que o policía fixo o que tiña que facer e propoñen unha condecoración.
Aínda hai un terceiro grupo, variante burra e primitiva do anterior: como o rapaz do conflito é un estranxeiro, fillo de españois, chaman por teléfono á casa dos pais para insultalos, ameazalos e pedirlles que se vaian dun país que non é o deles. É dicir, que cada un aproveita a historia segundo máis lle convén. Tanto que, conforme pasa o tempo, ninguén se acorda dos velliños a quen os raparigos lles facían a vida imposible, e que son as verdadeiras vítimas desta historia; nin sequera provocando un cataclismo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de xuño de 1994.