Este ano temos seis mazás. Quero dicir que son as que ten a mazaira, nin unha máis nin unha menos. Empezan a ser xa grandiñas, dunha color encarnada viva, moi ben feitas. Cando estou na casa, vounas ver e comprobo que medran case dun día para outro, sobre todo agora que o sol empeza a pegar con algo de forza, aínda que non demasiada. Onte estiven quitándolles os fíos das arañas, unha operación que resulta inútil, pois volven tecelos en pouco tempo. Acordeime dun cura de Ourense que pasou a véspera da visita do bispo limpando o sagrario e ao día seguinte, cando o prelado meteu a man, alí estaba. Co xenio, o cura botou un pecado. Isto de ser amigo das mazás non é igual que ser amigo dun porco, por exemplo.
Digo isto porque sempre me pareceu horrible que as señoras da aldea que lle dan de comer aos cochos durante todo o ano, teñan logo que participar na matanza, escoitar os berros do animal e cociñar os pratos que se comen o primeiro día, é dicir, o fígado e os riles. Semella moito a un crime, xustificado só pola fame e cousas así.
Coas mazás non é o mesmo. Xa sei que viven, que probablemente senten, polo menos á súa maneira, e que incluso poden sufrir. Os periódicos teñen falado ás veces desa xente que lles pon música, que lles canta ou que lles fala. Eu, de momento, aínda non entrei nesa tolería, grazas a Deus, e espero non entrar nunca, por máis que poida comprender a quen comete ese tipo de rarezas, pois cousas máis estrañas hai que entender. Así que, polo que respecta ás mazás, limítome a ir de visita. Confeso que algunha vez tiven a tentación de bautizalas con nomes cristiáns. Non o fixen por medo. Empézase por aí e non se sabe onde se pode acabar.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de xuño de 1998.