Sucedeume hai moitos anos, nunha cidade que non cito polo seu nome para evitar ferir a ninguén. Daquela, eu era moi amigo dun señor que vivira moitos anos en América, transportado ata o outro lado do Atlántico polo vendaval furioso da Guerra Civil. Tratábase dun vello simpático pero explosivo, un roñeta bondadoso que escondía un corazón de caramelo detrás da pantalla protectora dun xesto agre e desabrido. Con frecuencia, a severidade permanente do rostro aínda a reforzaba coas palabras. Entón botaba sapos e cobras pola boca e non tiña reparo en chamarlle imbécil a calquera.
Con todo, tiña as súas debilidades. Nunca entendín que puidese aturar durante horas un home pesado, charlatán escuro, de discursos longos, incapaz de arriar o rollo nin sequera para tomar alento, moito menos pola cortesía de permitirlle ao seu interlocutor meter baza, aínda que só fose para responderlle cunha breve frase de aprobación. Con aquel individuo, portábase como un auténtico santo.
Un día, cando iamos ao cine, saíunos o pesado nunha esquina. Parounos no medio do frío, na liña da corrente que baixaba cortando como un coitelo pola rúa. Perdimos a película. Pasada a hora, decidimos entrar nun café, seguidos pola peste, que nos inmobilizou ata o inicio da madrugada. Confeso que foi a primeira e única vez na miña vida que sentín iso que se chama un mareo, quizais porque ao non ser capaz de seguir mentalmente o que dicía aquel home, as súas palabras comportábanse como un ruído insoportable. Onte, vin o individuo. Velliño e todo, con bastón, deume a sensación de que andaba buscando vítima. Escuso dicir o que fixen.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de xuño de 1998.