Teño un amigo moi ocorrente e divertido ao cal, con frecuencia, lle pasan cousas raras, tantas que eu mesmo teño pensado ás veces que semella coma se tivese na cabeza unha especie de pararraios encargado de atraer os disparates. Sen ir máis lonxe, o sábado pasado, en Redondela, mentres xantabamos, tiráronlle por riba da chaqueta unha fonte de ameixas coa súa salsa respectiva. Hai uns anos tivo tamén uns incidentes, que chegaron a ser moi comentados en Santiago, sobre un calamar, un só, que disputaba todos os días nun bar cun compañeiro de viños e tapas. A historia empezou porque un prefería botarlle limón, ao contrario do outro.
O sábado, este home explicounos como aprendera galego alá polo final dos anos cincuenta, el que falara sempre en castelán. Aprendeuno por un libro vello, xunto cun amigo, pero con tan mala sorte que o citado libro lle chamaba “ploro” ao paraugas, “alpe” ao monte e cousas así, sen dúbida porque o autor tiña aquel antigo empeño de que o galego non se parecese nada ao castelán, coma se fósemos vascos.
Cando os dous estudantes consideraron que xa sabían bastante galego, acordaron sensatamente acudir á feira de Santa Susana, en Santiago, para practicar coa xente que eles estimaban que tiña que falar unha lingua máis pura e ver de paso como ían progresando. A sorpresa con que se atoparon ao chegar á carballeira do feiral foi que o galego aprendido por eles non llo entendía ninguén, mentres que eles comprendían perfectamente todo ou case todo o que lles dicían os paisanos. Pasados uns minutos de desconcerto, marcharon deprimidos, ata que chegaron á conclusión de que aquela xente non falaba galego, senón que debían de ser xitanos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de xuño de 1999.