Pasei un par de horas diante do televisor escoitando un escritor radical. Coñecino en Madrid hai un par de anos e pareceume demasiado presumido, desa especie que acaba sendo ridícula. Naquela ocasión, no tempo que durou a velada que compartimos con outros amigos, non estiven de acordo con el en nada, nin sequera á hora de elixir viño cando se falou de queixos no momento do postre. Por suposto que me mantiven calado, pois o esforzo de empezar a revisar o mundo desde Adán e Eva carece de sentido.
Na televisión, desde o primeiro momento estaba claro que o citado escritor ía dar a nota. Era tan visible o seu afán de destacar, que se esqueceu de que as ideas son máis importantes que os xestos e centrou toda a súa intervención no movemento dos ollos, na inflexión da voz e na colocación das mans. Unha comedia.
Enchía o peito, puña cara enfurruñada de herexe e dicía de forma teatral unhas enormidades dun radicalismo provocador e infantil. Loxicamente, ninguén lle facía caso. Cando remataba de falar, como se aquilo non fose máis que unha paréntese resignada, os demais contertulios seguían tratando das súas cousas, uns con máis agudeza e outros con menos, pero todos coa naturalidade da xente común. A mirada que o escritor lles botou ao final era a mirada terrible dun deus despectivo. Pareceume que os demais nin se decataron.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de xuño de 1994.