por amarxedotempo | Jun 30, 2014 | Marxe
Onte comín cunha amiga, profesora nunha universidade americana, que durante o xantar me estivo falando con graza e intelixencia dalgúns aspectos pouco coñecidos da vida naquel país. Por exemplo, da desgraza de ter un dente feo. Esa circunstancia, que aquí non pasa de ser un insignificante problema estético, pode converterse alí nun grave inconveniente existencial. Unha persoa cunha dentadura pouco coidada non ten demasiadas probabilidades de pasar con éxito unha entrevista para conseguir traballo.
Nesa clase de probas, todos os candidatos saben que son decisivos os primeiros trinta segundos, unha fracción de tempo insignificante que pode condicionar toda unha vida. Así o aseguran, parece que con bastante fundamento, os manuais que entenden destas cousas. Naturalmente, eses libros son consultados como axuda e son moitas as persoas que seguen as recomendacións que ofrecen.
Parece que está demostrado que unha man fría, inocentemente entregada no momento do saúdo inicial, pode converterse nunha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 29, 2014 | Marxe
O día que cheguei á cidade de Guadalajara, en México, no que antes se chamaba Nueva Galicia, o cónsul de España tíñame preparada unha entrevista cun senador mexicano. Pola noite, antes de retirarme a durmir, avisoume de que almorzariamos os tres xuntos ás nove da mañá. A miña sorpresa foi descubrir que o restaurante do hotel estaba abarrotado de xente, igual que se fose a hora do xantar, comendo todos de coitelo e “tenedor”, ou garfo, que é como se debe dicir en galego correcto. Non coñecía eu este costume daquel país. É nesas reunións onde se fan os negocios ou se levan a cabo encontros políticos.
Normalmente, non falta a música: piano nos lugares máis elegantes; mariachis e outros folclores nos sitios máis populares. Como sucede en tantos países do mundo, tamén alí se confirman os tópicos. México é moi musical, demasiado para o meu gusto, pois non resulta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 28, 2014 | Marxe
Entro no quiosco onde habitualmente me abastezo de periódicos e atopo unha señora que se está enchendo de revistas de cotilleo. Compra catro ou cinco e logo pide un coñecido diario conservador. Nese momento, picado pola curiosidade, miro para ela. É unha muller xove e espléndida: alta e loira, delgada, ten o bo gusto de non ir amoblada, senón vestida cunha fermosa blusa de seda e uns pantalóns vaqueiros perfectamente axustados. Un só detalle que non me gusta: sóbralle chatarra nas mans, nas orellas e no pescozo. Digamos en defensa dela que se trata de ferralla de bo prezo, especialmente unha esmeralda que lucía nun dos dedos da man dereita.
Esta señora debe estar preocupada polas desventuras de lady Di, polos escándalos das princesas de Mónaco e polo futuro das infantas españolas, quizais tamén polos amores de Hussein de Xordania, que parece prepara divorcio e novo matrimonio. Talvez non sexa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 27, 2014 | Marxe
A traca final en Kaliningrado foi apoteósica. Leváronnos en tren ata a localidade de Svetlogorsk, un lugar de vacacións á beira do Báltico, onde fomos recibidos por unha multitude, como futbolistas, mentres desfilabamos polo medio da rúa, ao ritmo de varias bandas de música, rodeados de centos de rapazas vestidas co traxe do país, un escuadrón de soldados disfrazados de romanos con lanzas de madeira e unha especie de cabezudos. Logo houbo ballet ao aire libre, ademais de cantos e bailes rexionais. Unha loucura.
Pola noite, cea co gobernador. Cando agardabamos por el, veuse cara á min. Era pola rapaza que me acompañaba, unha rusa de ollos grises, á cal lle botou un piropo, ao tempo que me preguntaba que fixera eu para estar cunha moza tan bonita. Pois nada. Coñecémonos na catedral, díxome que se chamaba Ala, entregoume unha vela e púxose a falar comigo nun castelán impecable. Hai … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 26, 2014 | Marxe
Nunha ocasión, o petroleiro americano Herbert Dunbar dixo que por debaixo dos dez mil dólares non había emocións, senón lixeiras sensacións epidérmicas. Uns descoñecidos matárono a tiros en Nova York na porta dun edificio de pisos de luxo. No peto da chaqueta levaba unha xoia de gran valor, adquirida unhas horas antes en Tiffany’s. Nunca se soubo quen era a destinataria de tan suntuoso regalo. Fose quen fose, probablemente perdeu para sempre unha das emocións máis intensas da súa vida.
No outro lado da filosofía da existencia, o escritor portugués Agostinho da Silva, un home inocente recentemente desaparecido, que viviu e morreu na pobreza, díxome unha vez que as grandes cousas se fan con poucos medios. Seguramente non é certo, pero a esperanza e o optimismo necesitan metiras como esta.
Non obstante, cando a xente vive esas situacións absurdas que se dan nas guerras e aprende que a vida é … Seguir leyendo