La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A vida como espectáculo

Onte, mentres tomaba o café das once nunha cafetería próxima ao traballo, un grupo de señores que facían tertulia de pé, ao lado da barra, comentaban con entusiasmo esta nova práctica parlamentaria española que consiste en patear e armar barullo desde o escano ou chamarlle chulo ou mamón ao deputado que ocupa a tribuna na cámara. Un dos contertulios, arrebatado pola excitación que lle producía a novidade, dixo que en parlamentos máis civilizados que o noso os seus membros chegan ás mans e non pasa nada.

Efectivamente, hai parlamentos no mundo nos que as protestas acaban a labazadas, por non citar espectáculos que consisten en soltar unha galiña para poñer en cuestión por vía simbólica a efectividade do ministro do interior, exhibir a unha señorita coas brancuras ao aire ou sacar de navalla e poñerse a comer un carrelo de pan.

En principio, nada hai que obxectar a esta concepción … Seguir leyendo

Progresos

Estiven lendo en The New Yorker desta semana unha ampla reportaxe sobre a vida baixo o mandato dos talibáns en Afganistán. Como se sabe, as mulleres daquel país teñen que ir totalmente cubertas, non poden traballar e tampouco poden falar cos homes. Un día, unha escritora que agora xa non publica, entrou nunha tenda para mercar froita e á hora de pagar, por razóns de tipo práctico, levantou o burka, ese pano cunha especie de reixa téxtil posta diante dos ollos que apenas lles permite ver. Non pretendía outra cousa que contar o diñeiro que tiña que abonar pola compra. Nese momento, un talibán bateulle ata matala.

Estes gardiáns das mulleres pertencen a un ministerio de nome fantástico, que se chama de Propagación da Virtude e Prevención do Vicio. Cando collen a un rapaz falando cunha rapaza nunha esquina, o primeiro case sempre escapa correndo, pero elas non poden … Seguir leyendo

Comer dinosauros

De todos os profesores atrabiliarios que coñecín, o máis curioso foi un señor que explicaba unha materia de ciencias no instituto e que obrigaba os alumnos a facerlle unha reverencia profunda e versallesca, de noventa graos polo menos. Con frecuencia, os máis descarados sobrepasaban a marca, que levaban ata os límites non ben definidos da chirigota. Unha audacia dese estilo podía ocasionarlles unha bronca terrible, ignoro se tamén  un suspenso, como sostiñan os rapaces máis duros de corazón e desconfiados.

Ademais desta teima, aquel señor tíñalle unha manía histérica ás chaquetas con aberturas traseiras, que daquela empezaban a poñerse de moda. Non aturaba tampouco que as rapazas levasen o pelo tapando un ollo, outra das marcas da época. A pesar de todo, o citado profesor non era incompetente; só tiña rarezas.

Estou convencido de que na vida académica de hoxe, máis anónima e neutra, quizais tamén máis eficaz, xa non … Seguir leyendo

Luís Mariño

Onte pola mañá, mentres lía os periódicos sentado comodamente no xardín, chegoume a noticia da morte de Luís Mariño. Fomos como irmáns e compartimos, durante anos, desde rapaces, moitas cousas: noiteboas xuntos, libros, jazz, horas e horas de conversa nas madrugadas. Houbo unha tempada, alá polo final dos sesenta, non recordo se por facer unha broma ou porque non tiñamos diñeiro, entrabamos xuntos nunha tenda que el chamaba “Os Miserables” e pedía con dignidade de cabaleiro un ovo: “Faría o favor de darme un ovo”. Pagaba e marchabamos, rindo como dous rapaces, a preparar algo na cociña: un pretexto só para falar.

Tiña un talento inmenso e unha intelixencia extraordinaria, das máis agudas que coñecín na miña vida. Puido ser o que quixese. Escribía moi ben e era un crítico literario de primeira categoría. Lector compulsivo, pero lúcido e selecto, sabía moito de literatura, de música, de arte. Tiña tamén … Seguir leyendo

A riqueza dun escritor

Onte falei aquí das mentiras do escritor francés André Malraux, que contou a moreas ao longo da súa vida. Nunha sentenza xudicial ditada contra el cando tiña pouco máis de vinte anos, xa lle chamaban mentirán. Sucedeu que, arruinado economicamente, o novelista concibiu a idea de viaxar ata Cambodia para facerse coas estatuas dun templo oculto e abandonado na selva e vendelas despois de forma clandestina. Naturalmente, Malraux non se vía a si mesmo como un ladrón, senón como un salvador.

Nisto utilizou a mesma coartada moral que empregaba un cura de Ourense afeccionado a roubar libros nas casas dos demais. Para tranquilizar a propia conciencia, dicía que era como redimir cativos. Así ata que un profesor da Escola Normal, intelectual serio, lle respondeu que os libros seus xa se encargaba el de redimilos.

A Malraux, que fixo a viaxe e roubou as estatuas, condenárono por “quebranto de monumentos”. Anos … Seguir leyendo