Onte pola mañá, mentres lía os periódicos sentado comodamente no xardín, chegoume a noticia da morte de Luís Mariño. Fomos como irmáns e compartimos, durante anos, desde rapaces, moitas cousas: noiteboas xuntos, libros, jazz, horas e horas de conversa nas madrugadas. Houbo unha tempada, alá polo final dos sesenta, non recordo se por facer unha broma ou porque non tiñamos diñeiro, entrabamos xuntos nunha tenda que el chamaba “Os Miserables” e pedía con dignidade de cabaleiro un ovo: “Faría o favor de darme un ovo”. Pagaba e marchabamos, rindo como dous rapaces, a preparar algo na cociña: un pretexto só para falar.
Tiña un talento inmenso e unha intelixencia extraordinaria, das máis agudas que coñecín na miña vida. Puido ser o que quixese. Escribía moi ben e era un crítico literario de primeira categoría. Lector compulsivo, pero lúcido e selecto, sabía moito de literatura, de música, de arte. Tiña tamén un gusto estético refinado. Con ninguén rin nunca tanto, pois o seu enxeño e as súas ocorrencias, ou “gansadas”, como lles chamaba eu, saíanlle a borbollóns, sempre brillantes. Saqueino nunha das miñas novelas co nome de Andrés Mariño, aínda que el quería que lle puxese Luís.
Nos últimos anos falamos pouco: eu seguíalle querendo moitísimo; estou seguro que el a min tamén. Hai tempo atopeino na rúa e díxome así, de golpe: “Teño un cáncer”. Meses despois encontreime con el de novo, acompañeino a tomar un whisky e soltoume unha das súas “gansadas”: “Hai que darlle de beber ao bicho”. Botamos os dous unha risotada: a miña, nerviosa; a del, melancólica. Foi a despedida.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de maio de 1999.