La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Tiven un profesor de latín no bacharelato que me intrigaba, en parte porque eu intuía que fora ferido fondamente na época da vida en que agroman as ilusións, pero sen que el me permitirse asomarme a esa zona escura da súa alma. O rostro enrugado e os ollos tristes, máis propios dun ser melancólico que amargado, eran para min a única proba dunha sospeita que non podía confirmar. Falei moitas veces a soas con el, pero nunca conseguín traspasar aquela barreira, unha muralla que eu supuña feita de pudor e dignidade.

Onte ceei na Coruña cun fillo do meu antigo profesor. Nas moitas horas que pasamos xuntos, de maneira natural, a conversa foi derivando cara a aquel enigma da miña adolescencia. Decateime de que tamén o fora para el, ata que o resolveu, xa morto o pai, coa axuda de papeis e cartas, con preguntas feitas a outros familiares.

Como imaxinaba, eu non estaba equivocado: un trebón histórico de loucura e de rancor atravesou a mocidade daquel home de parte a parte. Non serán necesarios máis detalles. Deume pena aclarar o enigma xa tan tarde, cando non hai nada que facer. De sabelo daquela, eu tería cambiado a admiración que lle profesaba por un pouco máis de cariño. Supoño que para un ser humano vencido e sen proxectos, a admiración non debe valer de moito. Estou seguro que de boa gana o cambiaría por máis amor.

Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de maio de 1994.