Ao presidente Franklin D. Roosevelt gustáballe comer, pero aborrecía os brócolis, tanto que nunha ocasión non dubidou en mandarlle un detallado memorandum sobre o asunto á súa cociñeira, a señorita Henrietta Nesbit. Nunca tal fixera: desde entón, aquel home tan poderoso, que gobernou os Estados Unidos durante doce anos e que decidiu a fabricación da primeira bomba atómica da historia, non conseguiu librarse de tan odiado menú. A citada cociñeira, inepta e teimuda, dicía que os brócolis lle tiñan que gustar.
Detrás da ousadía daquela muller bruta, estaba a primeira dama do país, a famosa Eleanor Roosevelt, á cal lle importaba un pemento o seu marido. A pesar de que a polio o condenase a permanecer para sempre nunha cadeira de rodas, ela negábase a sacalo a dar pequenos paseos polo xardín, unha das cousas que máis o distraía.
É a historia dun vello rancor, do que se fala nun libro que acaba de saír nos Estados Unidos. No fondo, non resulta difícil de imaxinar. O señor Roosevelt sentía unha inclinación irreprimible polas secretarias, afección que a súa muller nunca lle perdoou. Por esa razón viviron separados baixo o mesmo teito desde 1917, data do primeiro pecado recoñecido, ata 1945, cando o presidente morreu. Trátase dun asunto privado, pero a un parécelle excesivo, que ademais da dureza da separación, o pobre señor tivese que comer tantos brócolis.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de maio de 1995.