Supoño que foron imaxes que viu case todo o mundo. Eu, por pura casualidade, vinas tres ou catro veces ao longo do día, nos distintos informativos das cadeas de televisión. Curiosamente, non foron comentadas. Aparecían como ilustración gráfica dunha noticia, pero sen que houbese ningunha referencia específica a elas, perdidas no conxunto dun suceso máis amplo: o estoupido social dun país asiático. Confeso que había moito tempo que non vía unha escena que me impresionase máis, por moito que todos os días se vexan cousas terribles, algunhas francamente insoportables. Non obstante, esta que comento foi a peor.
Refírome a unha muller de idade indefinida, toda vestida de branco, que estaba tirada no chan no medio dun tumulto, probablemente ferida de gravidade, aínda que consciente. Movíase con dificultade, quizais coa torpeza dunha cobra moribunda; non, desde logo, con esa tensión dramática propia das persoas que loitan de maneira desesperada contra a dolor ou contra o medo a morrer.
De pronto víronse as botas dun grupo de policías ou soldados pasando ao lado desa muller, indiferentes á súa situación. Entón, ela ergueu a cabeza, non demasiado, soamente o indispensable para facer o xesto mínimo de pedir axuda ou de implorar piedade; non o sei. Nese preciso instante da súplica, viuse como unha daquelas botas lle lanzaba unha patada contra a cara e despois seguía andando coa mesma parsimonia que traía. A cámara, enfocando á muller, non captou o rostro do agresor. Non era necesario: eu podo imaxinalo. Seguro que se trataba dun home novo, probablemente agraciado, completamente normal.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de maio de 1998.