Ese amigo do que falei onte aquí, que ten un loro, está convencido de que esta clase de animais son intelixentes. O del, que xa dixen que se chamaba Renato, non só fala bastante, senón que lle gasta bromas. Un día, cando o home trataba de arranxar a bisagra dunha porta, pegou un golpe co martelo nunha man, o cal lle produciu unha dor que o tivo dando saltos polo cuarto durante algúns minutos, ata que a cousa se fixo un pouco máis soportable. Entón, xa case calmado, sentouse nun sofá a fumar un cigarro. O loro, que ata aquel momento estivera completamente calado, empezou a rir as gargalladas e chamoulle burro varias veces seguidas.
Confeso que sempre fun moi escéptico respecto da intelixencia dos loros, pero este amigo meu deixoume ler un par de casos que me fixeron dubidar. Un deles refírese a un loro arxentino chamado Bozo, que foi testemuña no xuízo por demanda dunha señora contra o seu home por infidelidade. No estrado das testemuñas, o animal recitou en voz alta as frases cariñosas que o home lle dirixía á súa secretaria.
O outro caso ten que ver cun loro norteamericano que presenciou unha morte nun bar de Harlem no verán de 1942. Desde aquel día, o animal non deixaba de repetir a palabra “robber”, que en inglés significa “ladrón”. Non obstante, un detective curioso, un tal John J. Morrissey, púxose a estudar a lingua do loro e concluíu que non pronunciaba as consoantes finais, polo cal “robber” ben podía ser Robert. Foi así como se chegou a Robert Butler, que acabou confesando que era o asasino. Dous casos que para o meu amigo proban a intelixencia dos loros, pero que poden probar só que son incapaces de gardar un segredo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de maio de 1997.