La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Cousas de santos

Creo que coñecín tres santos na miña vida. Polo menos, santos que tiñan fama de tales. A primeira, porque se trataba dunha muller, era unha señora que se alimentaba exclusivamente coa comuñón. Facía milagres pequeniños, pero que remediaban algunhas calamidades: atopaba cousas perdidas, incluso agullas e moedas, e curaba trastornos menores, como catarros e dores de cabeza. Un tío meu, médico republicano e bastante descrido, un día descubriu que a santa comía polbo polas noites, ás escondidas.

Outro santo foi un compañeiro meu de estudos. Pasaba horas na capela sen moverse, como se fose unha estatua, cos ollos cravados nunha imaxe da Virxe, ás veces poñendo os brazos en cruz. Debía ser santo só naquelas circunstancias porque, cando xogabamos ao fútbol, a min machacábame as pernas a patadas.

Probablemente, ningún deles ocupará praza de postín ao lado de Deus, un lugar que en Francia todo o mundo lle recoñecía ao … Seguir leyendo

Ofensas

Unha amiga miña que é negra, cando veu a España para facer a súa tese de doutoramento sobre unhas neuronas raras, das que non se sabía moito máis que consumían unhas cantidades altísimas de glicosa, un día quedou bastante sorprendida de que o xefe do departamento onde traballaba, ao entrar no despacho dixese: “Isto parece unha merenda de negros”. Como ela era a única persoa desa condición entre todas cantas se atopaban presentes, emendouno: “Mais ben será unha merenda de brancos”. Tiña toda a razón, aínda que non se trata tampouco de ningunha muller susceptible, senón todo o contrario, e cun gran sentido do humor.

Falando con esta amiga abertamente dos problemas raciais dos negros, un decátase da cantidade enorme de expresións que usamos a diario e que aínda sendo ditas sen intención ofensiva, non lles resultan agradables, nin sequera no caso dunha rapaza como esta, que chama a atención … Seguir leyendo

Unha explicación

Onte, no momento en que estaba descargando a tormenta das cinco, que consistiu máis nunha bategada furiosa de auga que en aparato eléctrico, aproveitei o descanso do albanel que anda traballando na casa para botarmos xuntos unha parrafada.  Xa dixen que é un home de prosa tranquila e que pica un tanto de sabio, polo menos cando fala da vida. Non é así, en cambio, ao tratar de cuestións doutro tipo. Por exemplo, se lle dá por meterse na ciencia, que segundo puiden comprobar, é asunto que lle gusta.

Empezou falando dos terremotos destes días pasados, que el non sentiu porque se deita á hora das galiñas. Contáronlle os vellos, que teñen o sono nervioso e espertan cun mosquito que pasa. Un deles díxolle que desde a guerra non vivira situación peor na súa vida: era igual que cando a artillería batía na posición.

Preguntoume a min se sabía en … Seguir leyendo

Volven os marráns

Parece que volve a cochambre. Despois de varios anos dun desprestixio duramente conquistado, os marráns emerxen de novo en toda Europa, rodeados desta vez dun resplandor científico, como depositarios dunha verdade antiga, oculta nas últimas décadas por unha concepción abusiva da hixiene. Xa se empezan a ver polas rúas, non nas esquinas marxinais das zonas máis inseguras das cidades, senón no centro mesmo, paseando polas arterias comerciais ou sentados nas cafeterías elegantes. É a moda.

No se trata dunha porcallada exterior, visible nas saias tipo piringallo ou nas camisas de popelín barato suadas debaixo da axila. Non, nesta ocasión a cousa é bastante máis refinada. Os novos guarros van ben vestidos, mesmo poden transportar en roupa dun día o equivalente ao salario dun mes, levan as uñas limpas, sen febre, e son discretamente coidadosos no aseo da cabeza.

Desta vez, a inmundicia é interior, secreta e corporal, detectable só na … Seguir leyendo

Madrid

Onte estiven en Madrid unhas poucas horas, desde as nove da mañá aproximadamente ata as catro da tarde, para asistir ao acto de presentación das novelas de Eliseo Alberto e Sergio Ramírez, invitado por Juan Cruz, que se empeñou en que fose. A verdade é que o pasei moi ben, sobre todo porque me atopei con moitos amigos, eses que, se non fose por unha ocasión coma esta, sería difícil velos a todos xuntos. Alí estaban Alfredo Bryce Echenique, Manuel Vicent, Fernando G. Delgado, Ángeles Caso, Mercedes Milá… Rimos bastante, non por nada especial, senón porque neste tipo de reunións, non se sabe ben por que motivo, todo o mundo ri moito.

Claro que algunha razón había. Un señor alto, de cabeza grande, con aspecto de ruso, debeume de confundir con outra persoa porque me dixo: “Enhorabuena”. Eu puxen unha cara neutra, esperando a ver de que se trataba, ata … Seguir leyendo