por amarxedotempo | Abr 20, 2014 | Marxe
Nalgún sitio teño contado que cando Antón Tovar, un dos grandes poetas galegos deste século, sacaba a petaca, partía un papel de fumar ao medio, transversalmente, e con aquela lámina estreita liaba un cigarro perfecto, non máis gordo cunha palla, o escultor Antonio Faílde comentaba rindo e divertido: “Xa está o Tovar fumando unha das súas caralladiñas”. Dicíao con tal simpatía que non quedaba dúbida de ningunha clase sobre as intencións o seu comentario. Era unha maneira cariñosa de referirse a un escritor ao que estimaba, quizais tamén porque o propio Faílde sabía que o seu talento escultórico brillaba sobre todo nas pequenas obras.
E sen embargo, ás veces, Faílde sentía a tentación do grande, como lle ocorreu cando fixo unha Virxe de Fátima enorme para unha parroquia do barrio do Couto, en Ourense, ou cando, diante de min, falando con Risco, lle dixo en relación cunha exposición colectiva que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 19, 2014 | Marxe
O sábado pola tarde estabamos invitados, os escritores e as escritoras participantes no Salón do Libro, a un cocido galego que nos daban nunha sociedade de aquí. Cando eu cheguei, cun atraso de quince minutos, notei caras longas entre algúns dos anfitrións, pedín desculpas e senteime na mesa cos meus compañeiros para cear. Despois de case unha hora, acercouse un camareiro para preguntarnos se nos servía antes ou despois da conferencia. Mirámonos con cara de estrañeza uns aos outros, ata que se aclarou o que pasaba. Polo visto, eu tiña que dar unha charla, cousa que ignoraba. Cando o souben eran case as dez e media da noite.
Recoñezo que son despistado e que probablemente me chamaron un mes antes para falar do asunto, pero a verdade é que non me acordaba. Por suposto, entre as bromas dos meus colegas, acordamos que daría a conferencia despois do cocido, o cal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 18, 2014 | Marxe
Ademais dun mestre, José Luis Aranguren era para min un amigo querido. Compartín con el moitas horas, desde que a policía nos detivo no ano 1967 e nos mandou ao Tribunal de Orden Público. Aquela historia contouna el moitas veces nas súas conferencias, pero nunca falou, porque quizais non o sabía, da rabia que eu sentín cando o vin cos dedos enzoufados de tinta, no momento en que nos tomaron as marcas dactilares na ficha que nos abriron diante do público, mentres a xente nos miraba como se fósemos delincuentes.
Pareceume que non lle importaba, pois era home de espírito mozo. A última vez que estivo na casa, nunha cea agradable como todas cando el viña, díxome que tiña a ilusión de pasear en barco pola ría. Ao día seguinte, con máis de oitenta anos, pilotou un barquiño por primeira vez na súa vida, como se fose un rapaz, completamente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 17, 2014 | Marxe
Acabo de escoitar nun programa de radio un home altamente indignado, caído nesa fondura abisal que teñen sempre as indignacións cando son auténticas, trastornado por un fastío que o fería e o obrigaba a falar en público da situación de postración anímica na que se atopaba. Empezou confesando sen pudor o seu estado de ánimo porque non lle cabía dentro a furia que sentía, que el mesmo describiu como unha irritación desbordada e que os oíntes, polo menos no meu caso, percibiamos como un descontento desparramado.
Pois a cousa era que o tal individuo non aturaba que a xente utilizase a palabra “animal” como insulto. Foi a primeira sopresa. A segunda, que tampouco podía tolerar que algunhas persoas empregasen a expresión “cabeza de alcornoque”. A terceira, que a indignación non estaba motivada polos insultos contra as persoas, senón pola desconsideración que supuña fronte aos animais e as árbores.
Non me … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 16, 2014 | Marxe
Estiven vendo na televisión unha entrevista cunha señora ucraína que perdeu o seu home e un fillo de vinte anos na catástrofe mineira do outro día, na que morreron máis de cen persoas. Era unha muller de cara redonda, con esa feitura de pan que só se dá entre a xente do campo. Debía de ter uns cincuenta anos de idade, aínda que aparentaba dez ou quince máis, e vestía de pobre, fóra de calquera moda, como se a roupa non fose máis que un aditamento imprescindible para non andar espida e gardarse do frío.
Estaba moi triste, pero enteira e digna, consciente de que non debía chorar diante das cámaras. Dixo que ela presentira a desgraza pola mañá, no momento de despedirse: era como un desacougo opresivo no corazón, igual que se tivese unha vaca sentada no peito. Por iso, cando os homes se foron, púxose a rezar.
As … Seguir leyendo
