por amarxedotempo | Abr 25, 2014 | Marxe
A historia do bispo italiano que lle deu dunha puñada a un cura, do que falamos onte aquí, aínda non rematou. Como dixemos, a cousa está no xulgado, pero tamén nos periódicos, pois dáse a circunstancia de que, ademais da rareza do caso, un dos protagonistas do suceso, concretamente monseñor Grilo, é o mesmo que se fixo famoso hai anos coa imaxe dunha Virxe milagrosa que lle chorou nas mans. É dicir, que se trata dun home especial, cunha vinculación moi directa co ceo, quizais incluso un verdadeiro santo.
De momento, as versións de ambas as dúas partes non coinciden e son contraditorias: cada un dos actores do drama asegura que el foi o agredido e non o agresor. É certo que o cura presenta como proba un nariz inflado como un repolo e que o prelado, en cambio, non ten marcas de agresión física no seu corpo.
Agora, o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 24, 2014 | Marxe
Estiven vendo na televisión, durante máis dunha hora, o espectáculo que se montou en Miami arredor do neno cubano Elián. O que máis me chamou a atención foron, en primeiro lugar, os desmaios: xente que perdía o sentido e caía redonda no chan, en medio de convulsións. Logo, os individuos descontrolados de si mesmos, que daban saltos propios de animais selváticos, ameazaban as cámaras e proferían insultos contra o presidente dos Estados Unidos, a fiscal xeral e o partido demócrata, ao tempo que anunciaban unha especie de catástrofe, algo como un terremoto social ou unha erupción volcánica ou o incendio do país enteiro, xente incluída.
Logo estaban os que choraban a berros, falando todos sen permiso da cabeza, dicindo incoherencias, como unha rapaza anticastrista que aseguraba, coas veas do pescozo a punto de rebentarlle e os ollos saíndolle do seu sitio, que Clinton era peor que Castro. Unha señora turraba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 23, 2014 | Marxe
Ese can anano do que falei onte non mordeu a dous curas, como dixen, senón a un só. A equivocación debeuse a que, no transcurso da conversa, o señor abade propietario do animal, que foi quen me contou o suceso, faloume de dous colegas e eu mesturei ambas as dúas historias, a pesar de que eran diferentes. O mordido foino nunha perna, na parte baixa, cousa lóxica tendo en conta o tamaño do can, e o outro sufriu tamén un accidente nun pé, pero este último foi a consecuencia dun disparo de escopeta.
Sucedeu que unha noite o crego escoitou voces preto da casa, a unha hora na que a xente da aldea adoita estar durmindo, e maliciou, parece que con fundamento, que se trataba de ladróns. Por se acaso, colleu a Sarasqueta coa intención de pegar un par de tiros ao aire, con tan mala sorte que se feriu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 22, 2014 | Marxe
Onte, cando viña da biblioteca pública, baixando por unha rúa estreita cara á Alameda, batín de fronte con tres mulleres do pecado. As tres eran grandes e gordechas, de pernas anchas e poderosoas, e as tres vestían unhas saias tan absolutamente raquíticas que acababan chamando a atención máis por feas que por propiamente escandalosas. Unha delas fumaba con boquilla, talvez para acentuar o carácter cinematográfico da súa propia imaxe: botas altas, saia negra de coiro e chaleco da mesma color.
Polos arredores, a pesar de que non eran máis das once da mañá, rebulía un tipo con pinta indefinida, non sabería dicir se un desgraciadiño escornado pola vida ou un golfo de medio pelo con pinta de chuleta. Miraba a distancia, coas mans nos petos, a cabicha pendurada nos labios e os ollos vidrosos cravados na luxuria.
Parei diante dun escaparate para seguir as evolucións do individuo: con maneiras de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 21, 2014 | Marxe
Estiven escoitando na televisión un grupo de rapaces e rapazas que durante dous anos viviron cuns anxos. Todo ese tempo pasárono, segundo eles mesmos contaron diante das cámaras, escribindo un libro ao ditado. Non parece un prazo demasiado longo, se temos en conta que se trataba dunha obra de máis de dúas mil páxinas, probablemente escritas a man, pois un non pode imaxinar unha criatura celestial, espírito puro, ditando uns folios a unha secretaria para que esta os copiase a máquina ou nun ordenador.
Teño que confesar que a declaración dos rapaces me decepcionou. En vez de falar de detalles importantes, perdéronse en consideracións abstractas e aburridas. De maneira que nada dixeron de como eran os anxos, se axudaban na casa e ían facer as compras voando, por exemplo, se lles gustabas as uvas ou se durmían no aire.
Tampouco dixeron en que consistía ese libro de dúas mil páxinas, … Seguir leyendo
