Onte, cando viña da biblioteca pública, baixando por unha rúa estreita cara á Alameda, batín de fronte con tres mulleres do pecado. As tres eran grandes e gordechas, de pernas anchas e poderosoas, e as tres vestían unhas saias tan absolutamente raquíticas que acababan chamando a atención máis por feas que por propiamente escandalosas. Unha delas fumaba con boquilla, talvez para acentuar o carácter cinematográfico da súa propia imaxe: botas altas, saia negra de coiro e chaleco da mesma color.
Polos arredores, a pesar de que non eran máis das once da mañá, rebulía un tipo con pinta indefinida, non sabería dicir se un desgraciadiño escornado pola vida ou un golfo de medio pelo con pinta de chuleta. Miraba a distancia, coas mans nos petos, a cabicha pendurada nos labios e os ollos vidrosos cravados na luxuria.
Parei diante dun escaparate para seguir as evolucións do individuo: con maneiras de galán, inflando o peito e endereitando os músculos da súa débil figura, pretendía chamar a atención das rapazas, igual que un galo. Nin caso. Entón optou por achegarse un pouco máis e dicirlles algo: peor aínda; déronlle as costas. Nese momento decateime de que a dúbida que eu tiña, desgraciado ou zascandil, era certeza clarísima para elas. Apoiadas contra os muros da biblioteca, aquelas mulleres parecéronme auténticas sabias.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de abril de 1994.