La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O maior eloxio

De todos cantos coleccionistas coñecín, unha categoría na que abundan as xentes raras, o máis estrafalario foi sen dúbida un carniceiro que me presentaron nun hotel de Sitges e que estaba especializado en xuntar libros sobre Marilyn Monroe. Non recordo a cifra que me dixo, pero teño idea de que falaba de trescentos volumes. Gustaríame non equivocarme porque acabo de ler nos periódicos que un avogado italiano garda na súa casa, entre folletos e libros, douscentos setenta e cinco títulos dedicados a Adolf Hitler.

Ignoro cales son os motivos que levaron a ese señor a formar  a súa biblioteca, aínda que supoño que non debe ser unha razón inocente. O carniceiro catalán confesaba a verdade: a morte da actriz tíñao transtornado de tal maneira que non atopou outra maneira de librarse do sufrimento que iniciar aquela colección.

Entendo que se poida sufrir por Marylin Monroe; cústame comprender que ninguén poida … Seguir leyendo

As paixóns dun filósofo

Vive en París un señor pequeniño e miúdo, con cara de vella e orellas enormes, que pasa por ser un dos grandes pensadores do noso tempo. Con frecuencia recibe montóns de cartas de xente que se quere suicidar. É un home solitario, devorado por un pesimismo tan absoluto que o leva a pensar que se fose posible poñer nun prato o mal que as persoas decentes levan derramado sobre o mundo e noutro o dano que teñen feito os homes sen principios, pesaría máis o primeiro. Tamén di que lle gustaría ser unha coliflor.

Este filósofo, que se chama E. M. Cioran, non asiste a conferencias nin a reunións literarias e normalmente tampouco concede entrevistas. Non cre en nada. Lectores ten poucos, pero aqueles que o admiran senten por el unha devoción case relixiosa. En xeral, non lles corresponde, nin sequera contesta ás cartas que recibe.

Acabo de ler nunha … Seguir leyendo

Uns chineses en Lugo

Contouno Manolo Rivas o venres pola noite, durante unha cea de amigos. É unha historia vella, que el mesmo viviu nos seus tempos de estudante, cando os mozos máis inquietos e  revolucionarios estaban divididos: uns a favor do comunismo chinés e outros a favor do soviético. Naquelas circunstancias, unha vez asistiu a unha discusión feroz por este asunto, que mantiña agriamente enfrontados a dous rapaces, un deles natural dunha aldea de Ourense e outro nacido nunha pequena localidade luguesa.

Os adversarios utilizaban toda unha retórica dialéctica perfectamente codificada, na que se incluían citas sagradas de Marx, de Lenin ou de Mao, argumentos repetidos centos de veces, con frecuencia escuros e mal entendidos, sempre dunha contundencia absoluta. Era como andar en bicicleta arredor dun pau.

Os discutidores, pechados cada un no propio círculo, amosábanse incapaces de saír desa roda, encadeados a si mesmos. De súpeto, non obstante, o de Ourense deu … Seguir leyendo

O canto que esperamos

Hai un refrán que di: “A comezos de abril, o cuco ten que vir; e se non volveu, ou prendérono ou morreu”. Existe tamén unha variante algo máis apocalíptica que asegura: “Se non viches o cuco a mediados de abril, ou morreu o cuco ou vai vir a fin”. Despréndese de ambos os dous refráns que o cuco tiña que andar xa por aquí, pero de momento non chegou, polo menos na aldea onde eu vivo. Como teño o costume de avisar cada ano desde aquí, quero adiantar que se ata agora non o fixen é porque aínda non o escoitei cantar.

A idea de que o cuco poida estar preso igual que a xente, tal como afirma o refrán, resulta divertida. Como se trata dun paxaro senvergonza, non lle cae mal iso de acabar no cárcere. Con todo, esa posibilidade non é unha simple especulación, por máis que tampouco … Seguir leyendo

Países venturados e desventurados

No recital de homenaxe a Raimon que se celebrou en Barcelona o venres pasado, o cantante Paco Ibáñez estivo tacaño, incluso mesquiño. Preferiu buscar a complicidade emotiva do público antes que ser xeneroso cos políticos que asistían ao acto, todos eles militantes antigos da dura loita que alí se conmemoraba. Botarlles a asistencia por riba, como quen lles tira unha pedra, non resultaba difícil; abondaba con buscar un par de frases de efecto, revolver nos sentimentos máis fáciles da xente e agardar primeiro os asubíos, despois os aplausos.

Foi o que fixo. Non será ese, desde logo, un episodio para ser recordado como momento glorioso nunha biografía na que sobran anos de gloria. Daba pena ver como o ídolo doutra época, loitador valente dunha causa que requiría ter corazón aberto e ben temperado, se comportaba de maneira tan rácana, compracido cun triunfo que non requiría máis que manipular habilmente unha … Seguir leyendo