La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Pornógrafo

Lin nos periódicos que un concelleiro do Partido Comunista sueco, que alí se chamou sempre o Partido da Esquerda, acaba de ser expulsado por dedicarse a facer películas pornográficas. Non teño nada que comentar, pero penso que esta actitude debe de ser nova porque hai anos eu  coñecín a un membro do mesmo partido, nunha localidade próxima a Gotemburgo, que facía o mesmo e non tiña problemas. Nunca entendín como aquel señor, que era gordo e colorado, podía ter éxito nunha actividade de semellante natureza. Visto desde fóra, a min parecíame máis ben un antídoto forte contra a concupiscencia, aínda que nestas cousas nunca se sabe.

O concelleiro expulsado non está de acordo coa medida e pensa recurrila, pois non a considera legal. Parece unha actitude bastante razoable. Despois de todo, non se trata doutra cousa que defender uns dereitos que se consideran lesionados. O que non consigo entender é … Seguir leyendo

Berlín

Hoxe voume a Berlín, a participar, xunto con outros colegas de aquí, nas xornadas da Asociación de Hispanistas alemáns, que celebran agora o seu congreso. Polo que sei, a miña intervención vai consistir en pouca cousa: ler un conto e explicar como entendo eu este xénero. Como non teño ideas especialmente orixinais sobre o asunto, espero que a xente non pense que son un fresco. Digo isto porque neste oficio de escribir, polo menos para min, falar dos interiores paréceme tan difícil como botar un discurso sobre as chuletas que se comen, sobre as cualidades da propia respiración ou en que consiste andar, e que non sexa poñer un pé detrás do outro.

Polo demais, Berlín é unha cidade que me gusta. Xa sei que non é esta unha idea moi compartida, pois a capital alemá non concita unanimidades como París ou como Londres, senón mais ben discrepancias, como Nova … Seguir leyendo

Mulleres cegas

No ano 1977, Im Cheann, unha camboiana miúda e valente, foi obrigada polos soldados de Pol Pot a presenciar contra a súa vontade unha escena pavorosa. Colleron un veciño da aldea e moérono a paus ata deixalo practicamente desfeito; despois,  cando aínda estaba vivo, botárono ao lume. Esta muller, que agora vive en California, recorda aquel desgraciado berrando e retorcéndose no lume como un peixe vivo asándose por riba dunha grella. Foron as últimas imaxes que viu na súa vida. Agora está cega.

Tamén quedou cega Lar Poy, outra camboiana que tivo que presenciar a morte da súa propia filla, destrozada a patadas e a culatazos polos soldados sobre un campo de arroz. E o mesmo lle sucedeu a outras cento cincuenta mulleres daquel país, un asunto que ten completamente desconcertados aos médicos californianos.

Ningunha delas padece enfermidade orgánica que explique a cegueira. Tampouco se pode dicir que se trate … Seguir leyendo

Un pecado e unha gargallada

Un día, segundo me contou Ramón Piñeiro, don Ramón Otero Pedrayo, que daquela rexentaba unha cátedra de Xeografía na universidade de Santiago, presentouse no pazo episcopal de Compostela para visitar o cardeal Quiroga, de quen era bo amigo desde os tempos afastados nos que este último exercía como párroco de Santo Domingo, no centro de Ourense.  A visita, polo tanto, non tiña nada de cousa extraordinaria. Como noutras ocasións, o prelado e o escritor recordaron vellas historias, tomaron café e botaron un pito.

Polo visto, ao cardeal chamoulle a atención o nerviosismo de Otero, que non conseguía centrarse na conversa, como se estivese preocupado. Ata que de súpeto, coas meixelas inflamadas, don Ramón dixo que quería ser oído en confesión, pois cometera un pecado gravísimo. Non ha ser difícil imaxinar o susto do cardeal.

Sen máis rodeos, Otero explicoulle que entrara no convento de clausura das monxas de San Paio … Seguir leyendo

Un par de dedos

Onte, ao falar aquí da miña tía Isolina, viñéronme á memoria moitos recordos de Sabucedo, onde pasei grandes tempadas na infancia, especialmente nos veráns. Só teño unha sombra que escurece un chisco a claridade radiante daqueles anos. Cada vezque chegaba a aquela casa, había un xesto que agardaba e temía: o momento en que a miña tía, que quedara cega, me apalpaba a cara e mais os brazos. Se estimaba que estaba delgado, dicíalle ao meu tío que me había que poñer unhas inxeccións de vitaminas.

Estou vendo o despacho: unha vitrina branca co instrumental, unha trompeta de madeira para auscultar os enfermos, unha morea de revistas por riba dunha banqueta e, o peor de todo, a caixa de metal coas xiringas. E logo aquel cheiro permanente a alcohol, unha sensación que aínda hoxe me resulta desagradable.

Entre os catro muros daquel cuarto aprendín un día que iso do valor … Seguir leyendo