Onte, ao falar aquí da miña tía Isolina, viñéronme á memoria moitos recordos de Sabucedo, onde pasei grandes tempadas na infancia, especialmente nos veráns. Só teño unha sombra que escurece un chisco a claridade radiante daqueles anos. Cada vezque chegaba a aquela casa, había un xesto que agardaba e temía: o momento en que a miña tía, que quedara cega, me apalpaba a cara e mais os brazos. Se estimaba que estaba delgado, dicíalle ao meu tío que me había que poñer unhas inxeccións de vitaminas.
Estou vendo o despacho: unha vitrina branca co instrumental, unha trompeta de madeira para auscultar os enfermos, unha morea de revistas por riba dunha banqueta e, o peor de todo, a caixa de metal coas xiringas. E logo aquel cheiro permanente a alcohol, unha sensación que aínda hoxe me resulta desagradable.
Entre os catro muros daquel cuarto aprendín un día que iso do valor era unha simple cuestión de compostura. Foi cando unha bomba das festas lle desfixo unha man ao Felipito. Asistín á cura porque, unha vez que estaba dentro, parecíame feísimo e indigno saír de alí correndo. O que non esperaba era ver os ósos ao aire. Menos mal que o rapaz ferido era moi ocorrente e coas cousas que dicía, incluso chorando, provocaba as risas de todo o mundo. Nunca vin a ninguén perder un par de dedos con tanta elegancia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de marzo de 1996.