La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Cóntase que nunha ocasión, durante unha festa que Peggy Guggenheim daba no seu elegante e espazoso piso de Nova York, o pintor Jackson Pollock, que estaba completamente borracho, desprendeuse da roupa, quedou encoiro e púxose a mexar ostensiblemente no medio do salón, sobre unha alfombra oriental. Quería protestar non sei por que. En realidade, Pollock era un home excesivo, algo camorrista, excelente pintor, capaz de grandes xestos espectaculares. O último, a morte: un trastazo criminal no seu coche.

En xeral, a de Pollock foi unha xeración de homes atormentados, quizais coa excepción de Willem de Kooning, que morreu onte, cando xa tiña cumpridos 92 anos de idade. A cara de neno que conservou toda a vida dáballe un aire de rapaz inocente que contrastaba co vigor da súa pintura, especialmente coas mulleres que pintou.

A Willen de Kooning doeulle a morte de Arshile Gorky, que se suicidou, e sufriu co final de Mark Rothko, que fixo o mesmo, pero dunha maneira salvaxe: destragou os brazos cunha navalla de afeitar e logo tomou barbitúricos. Con todo, o xesto deste último que máis fascinou ao pintor agora desaparecido, que era moi rico, foi aquel que o levou a rechazar unha oferta millonaria en dólares porque o cliente lle pareceu feo e antipático. A De Kooning os clientes parecíanlle todos moi boa xente, incluso os pesados.

Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de marzo de 1997.