Onte falei aquí dunha señora de Beiro que estaba convencida de que os acontecementos tráxicos, tanto os grandes da historia como os domésticos da vida privada, ían sempre precedidos de sinais inequívocos no ceo. Estou vendo unha muller xa maior, sentada nun corredor cheo de espigas de millo a secar penduradas do teito, espiando con cobiza canto sucedía na aldea. Debía ser amiga de contos e contumelios, pois coñecía a vida de toda a parroquia, sobre todo as malignidades, as trapalladas e as maledicencias.
Gustábame escoitala, pois ademais daquela relación que tiña co mundo de alá, incluídos demos e mortos, sabía toda clase de historias desta outra parte da vida, que contaba cunha mestría cativante. Foi ela quen me referiu o suceso da morte dun cura, asasinado cando era aínda nena, a escasos metros do lugar onde vivía.
Impresionoume a forza plástica coa que me foi describindo a chegada silenciosa dos malvados: a complicidade da criada, que esperou por eles sentada na cociña, agardando que o señor abade quedase durmido; os pasos da cuadrilla desprazándose ao raposo polo comedor, camiño da alcoba; o disparo da escopeta no pescozo… E no momento decisivo, cando un agardaba que describise o sangue como se fose tomate, a señora facía un alto e volvía ao mundo inevitable do misterio: ela pasara a noite escoitando tusir os mosquitos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de marzo de 1995.