Cando estaba casada con el, Marilyn Monroe chamáballe “my slugger”, usando con ambigüidade unha palabra que no béisbol se utiliza para designar o bateador que golpea a bóla con forza. Para Joe DiMaggio, o máis importante xogador de béisbol de todos os tempos, que acaba de morrer, Marilyn foi unha bóla con moita frecuencia. Esa historia transcendeu nunha ocasión, pouco despois de casaren, cando a actriz apareceu en público cun dedo entablillado. Aínda que ela dixo que tivera un accidente doméstico, non tardou en saberse que DiMaggio lle batera. Non sería a última vez. A última de verdade foi o mesmo día da separación da parella.
Nisto de pegarlle á muller, o xogador de béisbol non se comportou de maneira distinta a xente máis culta ca el. Vicente Risco, escritor de moitos e raros saberes, que chegou a escribir unha biografía de Satanás e que foi o primeiro español en dar a coñecer afigura de Rabindranath Tagore en España, contaba en privado, ninguén sabe con que fundamento, que a Heidegger lle pegaba a súa muller.
Porén, Joe, como todos os brutos, tamén tiña o seu corazón, igual que lle pasaba a Hemingway, aquel enredante que na novela O vello e o mar sacou a DiMaggio como o heroe a quen tanto admira o pescador Santiago. Un día, cando aínda se amaban, Marilyn fíxolle prometer que se ela morría antes, el lle levaría flores todas as semanas á súa campa. A promesa mantívoa Joe ata o final: esas flores, orquídeas se mal non me lembro, aínda estaban frescas hai uns días sobre a tumba daquela marabillosa muller. Hai que supoñer que a semana que vén será a primeira vez que falten, despois de corenta anos. A Marilyn nada lle saíu ben.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de marzo de 1999.