La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Pintar ovos de pascua

O sábado pola tarde, aproveitando que estes días temos uns nenos suecos pasando as vacacións na casa, dedicamos as últimas horas do día a pintar ovos de Pascua. É un costume antigo e simpático, que aos rapaces daquel país lles fai unha ilusión parecida á que nos facía a nós de pequenos a noite de Reis. De maneira que nos armamos de pinceis e acuarelas, cocemos os ovos e puxémonos á faena. En total, había que decorar dúas ducias. Os que coñecen a técnica andaban rápidos; os demais iamos amodiño.

Os nenos pintaron esas cousas que tanto lles gustan: bruxas e bichos raros. Os maiores inclinámonos pola orixinalidade artística. Houbo quen pintou un ceo estrelado; tamén se pintou un mar azul, pero sen barcos. A solidariedade internacional dun dos cativos converteu un ovo nunha tripe bandeira sueca, galega e española.

A min, a cousa resultoume bastante complicada. Ao principio quixen … Seguir leyendo

Demos e demos

Escoiteille dicir a Xaquín Lorenzo que alá polas súas terras de Lobeira, na raia seca, había unha casa na que vivía un demo que se chamaba Genaro. Oínlle falar do asunto varias veces, sempre en serio, non como un conto, senón como unha historia absolutamente certa. Era o tal Genaro un ser rabudo, que se entretiña en molestar aos propietarios con accións que se parecían máis a unha gamberrada que a un acto ruín ou malvado.

Por exemplo, daba labazadas, cuspía nos espellos, apagaba o lume ou facía as necesidades no chan. Segundo Xaquín Lorenzo, non se trataba dun demo negro, que é o que pode causar grandes males e levar almas ao inferno, senón do demo tardo, que soamente fai trasnadas e causa pequenas molestias. Este tipo é como un cadelo, que pode facer dano, pero nunca con mala intención, só por xogar e divertirse.

Polo visto, este tal … Seguir leyendo

Unha xustificación inútil

Non sei se a frase se dicía só na miña vila ou se, polo contrario,se trata dun dito popular de uso xeneralizado. Desde logo, na miña casa empregábase moito, sobre todo por parte do meu pai. A frase era: “Tataraná, María Manuela”. Con ela queríase expresar un sentimento de escepticismo respecto de alguén que falaba sen fundamento. Escoiteina en moitas ocasións dirixida a un parente meu, mal estudante e trapalleiro, que sempre atopaba desculpas para explicar os numerosos suspensos que colleitaba cada ano.

Onte pola mañá, mentres almorzaba, púxenme a ler os periódicos. Era cedo e dispuña de tempo para facelo con calma. Mesmo os cans, que durmían tranquilos sobre a alfombra, invitaban a iniciar o día con parsimonia e sen présa. Fóra escoitábase a algarabía habitual dos paxaros, aínda algo apagada pola chuvia.

De todo canto lin no periódico, o que máis me chamou a atención foi a noticia … Seguir leyendo

Cantar un gol

O outro día, cando saín da casa para ir cear cuns amigos e deixei a televisión soa, co partido de España e Suecia funcionando para ninguén, seguín o encontro aínda durante uns minutos máis a través da radio. Chamoume a atención o escándalo que organizou o locutor á hora de cantar un gol. Foi unha especie de ouvido de lobo ou de alimaña enlouquecida, un berro gutural de  case un minuto de duración, ata quedar sen alento nin respiración. Como diría un paisano meu, foi unha cousa “disconforme”.

Antes, ese maneira de anunciar os goles, era estranxeira, propia de países pobres. Só se escoitaba nas emisoras de onda curta, que emitían desde lonxe, e tiñan un aire de comportamento pintoresco, propio para turistas, como as pelexas de galos ou semellantes. Eu non sei de onde vén esta práctica nova, absolutamente primitiva e algo ridícula.

A min prodúceme a mesma sensación … Seguir leyendo

Santiago de Chile

O meu amigo Jorge Ferreiro, veterano piloto de liñas aéreas, cabaleiro galante nacido cun século de atraso e cidadán bastante estrafalario, tíñame contado moitas veces como se toma terra en Santiago de Chile. O avión, que ten que sobrevoar o espiñazo alombado e soberbio dos Andes, a máis de sete mil metros de altura, á beira do Aconcagua, de súpeto cae de forma vertixinosa sobre a planicie, aló abaixo, para pousarse na pista en poucos minutos. O que poidan padecer o estómago e o corazón é gozo para os ollos e mais a alma.

Despois, pouca cousa. Desde un aeroporto estartelado e pobre, un autobús mete a un con parsimonia na cidade, a paso de burro, avantando aos pouquiños de tapón en tapón. Como non está demostrado que a présa sexa unha virtude, a pesar das quince horas de avión e do cansazo, o lento percorrido serve para que a … Seguir leyendo